Een plaat waarin jazz, melancholie en pop in elkaar versmelten tot één geheel met een zalig warm retro sausje als kers op de taart, een gitaar die je ruggengraat na die laatste lumbago weer in de juiste plooi brengt, een muzikaal dagboek, streven naar de perfectie zonder de ziel van een nummer te verliezen, een energieke song en een track die rechtstreeks uit 1977 kon komen.
Benieuwd? Luister dan naar onze Luminous Belge op woensdag. Artiesten van deze week zijn Isolde Lasoen, Cargo Cult, Maarten VX, Be Irving, And Then Came Fall en Peuk!
Na haar debuutep L’Inconnu onder de naam Isolde Et Les Bens en het album Cartes Postales dat dan weer onder de naam Isolde verscheen, is Lasoen nu klaar voor een volgend hoofdstuk.
In 2021 bracht ze een eigen versie uit van The Four Horsemen van Aphrodite’s Child dat een bescheiden radiohitje werd. Dat gaf haar de goesting om aan nieuwe excentrieke soloplaat te werken. Zonder zich in een bepaald keurslijf te wringen wou ze een plaat maken die alle invloeden bevat waar ze van houdt.
Oh Dear is dus het eerste album van Isolde Lasoen onder haar volledige eigen naam. Ze etaleert er haar liefde voor vintage soundtracks, psychedelica, progressieve rock en Franse muziek uit de jaren ’70 ten volle. Met als resultaat een plaat waarin jazz, melancholie en pop in elkaar versmelten tot één geheel met een zalig warm retro sausje als kers op de taart.
Lasoen schreef, componeerde en stileerde de plaat helemaal zelf. Telkens vertrok ze vanuit drums, vibrafoon en haar eigen stem als instrument. Wietse Meys schreef de rijke arrangementen voor strijkers en blazers en Tobie Speleman stond in voor de productie.
Het is een heel gevarieerde plaat vol prachtige, warme nummers waarin de brede arrangementen ervoor zorgen dat we terug gekatapulteerd worden naar de jaren 70. Toen was het nog vrij normaal om met een orkest of een roedel blazers en strijkers te werken. Denk daarbij aan Henri Mancini, John Barry en Burt Bacharach.
Lune Noire is pure triphop van het hoogste niveau en Tigra is een instrumentale psychedelische trip waar we ons na beluistering serieus high van voelen. Terwijl we met Ghosting meer eigentijdse elektronica krijgen met een stevige psychedelische outro. Het 70’s retrogevoel en de psychedelica komen samen in het laatste nummer van de plaat Muse Au Musée, waar we ook wat Air in horen.
We kunnen alleen maar laaiend enthousiast zijn over deze Oh Dear. Isolde Lasoen zet met deze plaat iets heel straf neer en dat maakt ons reuze benieuwd naar de optredens waarop ze de plaat gaat voorstellen. De vraag is natuurlijk of ze de blazers en strijkers ook zal meebrengen.
Het is, als de Eerste Communie, een debuut. Maar zij van Cargo Cult weigeren de hostie en kussen geen monstrans. En het is ook niet echt een debuut want single My Pleasure Your Honour ken je al, kon je hier al horen en lezen en voelen. Het is dus een debuutlp. En is die goed? Lees verder tot het einde. De butler heeft het alvast niet gedaan. Spanning!
Al beginnen ze qua spanning juist heel rustig; vergeten ze de Cockerill-Sambre-sound die hun voorgangers uit hun Limburg hen voordeden. Healthy Snack – de opener – klinkt namelijk zéér als Manchester zo anno 1988, haar-in-de-ogen. Gevolgd door de single Träumerei over een betere wereld vol pastures of plenty en het zal er altijd groen en lente zijn.
Roy is een prachtsong omdat er wat samenzang inzit en een gitaar die je ruggengraat na die laatste lumbago weer in de juiste plooi brengt.
Vallen er conclusies te trekken? Ja, Cargo Cult heeft een geweldig debuut uit. Beetje te lang misschien, maar als ze van dat duister ex-koolmijnengedoe afraken zullen ze prachtige popsongs maken, wat ze nu al bij gelegenheid doen.
Cargo Cult: men kan er geen naam op plakken. Tenzij Cargo Cult. Gewoon doen.
Maarten Vanooteghem, een producer uit Gent, creëert elektronische muziek onder de artiestennaam Maarten VX. Zijn stijl is nauwkeurig gecomponeerd en gericht op ‘deep listening’. Onlangs bracht hij een nieuwe ep uit getiteld Drift, waarvoor er nu een videoclip beschikbaar is voor het gelijknamige titelnummer.
Maarten VX beschouwt muziek als een vorm van therapie, iets wat bijzonder relevant werd tijdens het geleidelijke uiteenvallen van zijn langdurige relatie. Tijdens deze mentaal uitdagende periode was muziekmaken de enige constante factor in zijn leven. Het was voor hem een digitale ruimte waarin hij zijn emoties kon kanaliseren en bewaren als een soort van muzikaal dagboek. Dit resulteerde in de nieuwste ep Drift.
Maarten VX’s derde ep weerspiegelt de aanhoudende gevoelens van rusteloosheid en drukte die hij ervoer tijdens de moeilijke periode van zijn uiteenvallende relatie. De stemming, productie en arrangementen zijn prikkelbaar en ruw, en de algehele sfeer is donker en vol verlangen naar de verloren verbondenheid. De muzikale composities zijn samengesteld uit opnames van zijn telefoon, samples en referenties naar verschillende tijdelijke woonplaatsen, wat bijdraagt aan de persoonlijke en emotionele elementen van de muziek.
Het Antwerpse viertal Be Irving behoort zeker tot het lijstje absolute Belgische topbands waar nauwelijks iemand van gehoord heeft. De band bestaat al sinds 2015, bracht twee straffe ep’s uit en belandde in 2020 in de finale van Humo’s Rock Rally. Kijk je echter in hun kalender, dan zie je dat ze sinds hun deelname aan de Rock Rally niet meer op een podium stonden. Spijtig.
Hopelijk brengt hun debuutalbum daar verandering in. Want Gap Ra is wederom een sublieme plaat.
Elf sterke nummers fonkelen met brede, warme arrangementen en de straffe, unieke zang van Frederik De Clerq, die zowel in de hoogte als in de laagte loepzuiver klinkt. Zelf noemen ze hun sound een mix van Damon Albarn, Beach House, alt-J en Sparklehorse. Het resultaat is een overtuigend eigen geluid dat telkens weer imponeert.
Dit viertal weet hoe ze een straffe song met veel variatie moet opbouwen. Elke track is tot in het detail afgewerkt, ze streven naar perfectie zonder de ziel van het nummer te verliezen. Het is ronduit onmogelijk om favoriete nummers aan te duiden want de plaat is een verzameling van ijzersterke songs die allemaal even overweldigend zijn.
Maar liefst vijf jaar hebben we moeten wachten op de opvolger van het debuutalbum van And Then Came Fall. Annelies Tanghe en Sam Pieter Janssens zaten in de tussentijd niet stil want we kregen nog de prachtige singles Please Don’t Disapear, Chasing The Sun, Love Like Gold, Photograph en Better. Het duo ging ook als voorprogramma op tournee met De Mens, een tour die verschillende keren werd uitgesteld door de corona-maatregelen. Vorig jaar was er dan het nieuws dat er een nieuwe plaat op komst was. Ze namen het album op met David Poltrocken kreeg als titel The Art Of Love. Het album werd als twee ep’s uitgebracht, het eerste zag vorig jaar het licht en nu is er het volledige album.
Naast de vijf songs die vorig jaar verschenen, wordt het album nu aangevuld met vijf nieuwe tracks. Het album werd niet in tweede delen gesplitst, de songs die we vorig jaar te horen kregen staan tussen de nieuwe nummers en ook in een andere volgorde dan op de ep.
Tiger is zowat het meest energieke nummer op het album. Met een gedreven beat en een refrein om U tegen te zeggen neemt And Then Came Fall iedereen mee in dit enthousiast nummer.
Na het debuutalbum was al duidelijk dat And Then Came Fall geen slecht nummers kán schrijven en met deze nieuwe plaat hebben ze die reputatie nog eens bevestigd. Dit duo weet wat ze willen en verwerkt telkens weer zoveel mooie arrangementen in hun songs en zoveel gevoel dat de nummer altijd raken.
Is Peuk onze beste band, hier, nu? Whatever. Maakt niet uit. Ze hoeven het niet in het Colloseum tegen laaiende leeuwen op te nemen. Geen competitie dus. Ze hebben, wat poppy punk of punky pop betreft dan ook geen competitie, hier en nu.
Good Old Ways, dat had zo uit 1977 kunnen komen, Nele Janssen haar gitaar stond toen al op het podium van de Roxy en de Marquee en de 100 Club in Londen te wachten, het gespuw ontwijkend maar nooit wijkend voor niks en niemand. Dit is: opwinding. Dit is: opwinding. Dit is: opwinding. Dit is: opwinding. Dit is: opwinding. En als John Peel in ’78 vijf keer na elkaar Teenage Kicks (The Undertones) draaide, dan mogen wij dit ook schrijven en herhalen en blijven herhalen. Wat hebben we te herhalen?
Dit. Djiezes Kraaist, Jezus krijst aan kruisen allerhande maar dit is – hang daar goed, maat – de beste Belgische single van het jaar. En we zijn nog nauwelijks vertrokken, wat dat jaar betreft. Het is namelijk pas 14 april als hun lp uitkomt en Peuk ook, live, zo ongeveer overal. Een simpel bezoek aan hun site kan al wat informatie opleveren. En laat ons nu met rust. We zijn of waren ooit jong en we willen wat. Vooral Peuk.
Veel luistergenot!
