“Ik wou al spontaan mee naar dat eiland van Tamara”. Dat was zowat de eerste reactie van Cédric Goessaert, programmator bij Concertzaak vzw in Mechelen. Maar zo makkelijk komt Goessaert er niet vanaf natuurlijk, dus vroegen we hem ook naar zijn eilandplaten.
“Mag ik starten met een vraag? Ik ben namelijk een verzamelaar van cd’s. Niet echt hip, ik weet het, maar zo’n vinyl moet je een keer omdraaien. Ik wil vooral muziek fysiek in huis hebben. Op streamingdiensten kunnen ze morgen verwijderd worden. Of worden ze gewoon simpelweg vergeten door de grote stroom aan nieuwe nummers. Al hoop ik vooral dat mijn twee dochters zich ooit verdiepen in mijn collectie, net zoals ik thuis The Beatles, Talking Heads, TC-Matic, INXS, Laurent Garnier of AC/DC wist te ontdekken. Het grote voordeel: een cd moet je niet omdraaien en neemt ook veel minder ruimte in. Om tot mijn vraag te komen: ‘Mag ik door cd’s te kiezen meer albums meenemen naar het eiland?’ Nee, dju, ik kon maar proberen!”
Goed geprobeerd van Cédric, maar ook drie plaatjes voor hem. We laten de programmator natuurlijk zelf aan het woord over zijn keuzes.
QUEENS OF THE STONE AGE – Songs for the deaf (2002, Interscope)
De eerste is een no-brainer, Josh Homme en de zijnen mogen altijd mee. Feel Good Hit of The Summer was jaren eerder mijn leven binnengekomen als niets anders tevoren – op Helter Skelter van The Beatles na. Toen kwam Songs for The Deaf uit. No One Knows, First it Giveth, The Sky is Falling, Go With The Flow, Do it Again en wat een nummer: Song for the Dead.
De gitaren stromen over je heen, de zang smelt er mooi over en dan nog die waanzinnige drumpartijen van Dave Grohl. Je wil alles meedoen. Zang, luchtgitaar en -drum. Het liefst van al neem ik de volledige back catalogus mee van Queens, maar dat mag ook niet zeker?
CARIBOU – Swim (2010, Merge)
Dan Snaith, ofte het brein achter Caribou, mag ook mee. Die is altijd zo vrolijk en dankbaar op het podium. Zo voel ik me ook vaak als artiesten en publiek bij ons passeren. Ik zou graag samen met hem wuiven naar de mensen die voorbij varen terwijl we “Sun sun sun sun sun” zingen. (Vraagje: het is toch mooi weer op dat eiland hè?).
Welke plaat het van Caribou werd, was niet gemakkelijk. Swim of Odessa, beide platen maken veel los bij mij. Het meest logische lijkt me Swim, we zijn uiteindelijk op een eiland. En het is ook met Sun dat ik Caribou leerde kennen. Alleen al van de begintonen van die plaat krijg ik ‘kiekebish’. Odessa. Met daarna Sun, Leave House, Bowls; het zijn het allemaal nummers die zowel dansbaar als kwetsbaar zijn. Meenemen die handel!
PINK FLOYD – The Dark Side of the Moon (1973, Harvest)
Ik wou ook graag Alison Mosshart van The Kills en The Dead Weather meenemen, maar ik ga voor de ongelooflijk prachtige stem en moment van Clare Torry op The Great Gig in The Sky. Heel de aanleiding op de plaat naar dit moment toe is al een heerlijke rit, om dan van Time over te gaan in een zachte piano-intro.
Je voelt het, geluid op 11, ogen toe en achterover vallen na de twee slagen op de snaredrum. Voor mij is het een droom waar ik in een rivier van hemelse jungle vol klanken kan zweven. Zo krachtig en legendarisch is haar zang op The Great Gig in The Sky. Daarna heb je Money als intermezzo, maar eens te meer geniet ik van Us and Them, Any Colour You Like en vooral het heerlijke – ik brul de backings mee “I see you on the dark side of the moon” – Brain Damage. Oh, wat een plaat.
Bon, het was een moeilijke zoektocht naar dé drie platen die ik zou meenemen. Ik laat met veel pijn in het hart Morphine met Yes, Sonic Youth met Goo, Zimmerman met het ongelooflijke Wish You Were Here en The Dead Weather met Horehound achter. Of ook de plaat die ik tijdens het werken op het luidste volume luister, namelijk King Gizzard and The Lizard Wizard met PetroDragonic Apocalypse; or, Dawn of Eternal Night: An Annihilation of Planet Earth and The Beginning of Merciless Damnation. Al doet me dat te veel aan werken denken, en we zijn uiteindelijk op een eiland voor iets. Toch?
Daarenboven hoop ik op het onbewoond eiland van Tamara van De Keldr. terecht te komen. Met Nine Inch Nails, Brant Bjork en Pothamus is daar al een mooie collectie ter plaatse! En er is nog zoveel muziek te ontdekken.
Mag ik alsjeblieft naar een concert gaan in plaats van naar het eiland? Tot snel!
CONCERTZAAK: Website – Facebook – Instagram
