De pijn van het zijn. Wat als pacifisten ten oorlog trekken, klinkt dat dan zo? Eén grote beklemmende, ongenadige en monsterlijk magistrale trip, een paringsdans van brute kracht en tantrische mantra’s met sublieme subtiliteit. Geniaal gewelddadig, geweldig geniaal. Sacraal en duivels. Duivels goed alvast. We kunnen natuurlijk nog lustig verder graaien in onze zak vol superlatieven maar alvast dit: met Violate Consensus Reality heeft het Mechelse Psychonaut zomaar eventjes een fenomenaal werkstuk uit de mouw geschud. Komt dé plaat van het jaar uit Mechelen?
In het zog van een al goed opgebouwde stevige live-reputatie blies het Mechelse trio in 2018 vriend en vijand omver met het debuutalbum Unfold the God Man. De plaat werd ondertussen maar liefst drie keer opnieuw geperst. Verwachtingen naar het tweede album, zeg maar het moeilijk tweede album, lagen dan ook erg hoog. Vandaag doet Psychonaut véél meer dan die hoge verwachtingen inlossen; ze lanceren ‘gewoon’ een magnum opus. “Voor minder doen we het niet”, moet het trio gedacht hebben. En zo geschiedde…
Violate Consensus Reality werd een heus conceptalbum zelfs. Het Mechels powertrio deelt hun kijk op de menselijke conditie en zelfbewustzijn, het vinden van nieuwe identiteit en realiteit, waarbij ze niet geloven dat de mensheid per se slecht zou zijn en beteugeld dient door een hogere macht. “We omarmen de visie van een nieuwe beschaving, geworteld in het idee dat we allemaal deel uit maken van een gezegend universum”, aldus zanger/gitarist Stefan de Graef. “Religie, filosofie en spiritualiteit heeft ons altijd al bezig gehouden”.
Wie zich nu aan een wollige zweverige kumbaya kampvuurplaat verwacht, zou wel eens kunnen schrikken. Violate Consensus Reality is “niet voor ’tere zieltjes’ of mensen met een zwak hart”, luidt het. Psychonaut trekt weerom alle registers open en grijpt je bij je nekvel en keel, met strakke slepende ritmes, geweldig vette groovende riffs, genadeloze drums, kamerbrede machtige, spokende en jagende vocalen, in één groot feest van onheilspellende beklemmende intensiteit.
A Storm Approaching, de openingstrack van het album, kan tellen als voorbode. Of er een storm komt? Het zal wel! Subtiel, bot en brut, en dat tegelijkertijd, overweldigend, angstaanjagend slepend, zich spokend nestelend in je brein. Met geweldige vocals en grunts, jawel de toon is gezet. Een eerste hoogtepunt op een plaat, die er eigenlijk vol van staat, volgt dan met All Your Gods Have Gone. Hier wordt de gaspedaal flink ingeduwd. Potige drums, groovy riffs en desperaat klinkende vocals zijn gedrenkt in een apocalyptisch sfeertje. Ja, het einde is nabij, de goden zijn vertrokken. Psychonaut brengt de boodschap op swingende hoekig groovende wijze. Fijn onheilsdeuntje hoor!
Een bezwerend Age of Separation beukt zich traag op gang met tribale drums en ontpopt zich in een bezwerende mantra, een perfecte aanloop naar het ronduit magistrale titelnummer, een pijnlijke stomp in de maag, maar misschien willen we die pijnscheuten ook wel voelen? Want wat een ongelooflijke trip is Violate Consensus Reality? Startend met zachtjes tikkende percussie, ingetogen gitaar en de engelenstem van Stefanie Mannaerts (Brutus), met verder aanzwellende gitaren, met ook de stem van Colin H. van Eeckhout (Amenra) die later ook invalt. Machtige vocalen van beiden. Met halverwege een glorieuze gutsende alles kaputt-ontploffingetjes, om dan weer te slepen om weer te ontploffen. Een fantastische en ingenieuze compositie die je stevig bij de les houdt. Wow!
Een rustpunt op het album is het wat atypische Hope. Haast sacrale en heel harmonische zang, strijkers, nog meer strijkers en een neo-klassieke piano, met toch ook dat beetje gitaargeweld. Knap hoe hier de spanning wordt opgebouwd. Interbeing bewijst opnieuw hoe Psychonaut erin slaagt om een huwelijk van mokerslagen en fingerspitzengefühl, met een heerlijke melodielijn, moddervette drums, subtiliteit en brute kracht te realiseren. Daarbij worden alle gasten van de trouwpartij te vriend gehouden. Ze doen dat natuurlijk met meerdere songs op de plaat, hier ook binnen één song.
A Pacifist’s Guide to Violence klinkt zoals je dat zou pogen te dromen. Als pacifisten ten oorlog trekken dan krijg je dit: gaspedaal weerom stevig ingeduwd tijdens een feest van nekbrekende riffs, manische vocals recht uit de diepste hellekrochten en weerom een retestrakke ritmesectie. Towards the Edge is de ongelooflijk sterke epische finale, waarbij alle stukjes op zijn plaats vallen, met alle succesingrediënten die dit album zo groots maken opnieuw prominent aanwezig, incluis de stem van Stefanie Mannaerts.
Haast onmogelijk om favorieten te kiezen uit de acht songs op deze plaat, die zich ook het best als een groot geheel laat luisteren. Al zijn de titeltrack, All Your Gods Have Gone, Interbeing en A Pacifist’s Guide to Violence misschien toch de grootste prijsbeesten. Als we moéten kiezen toch, want Violate Consensus Reality bulkt van de ingenieuze en lichtjes geniale composities. Het album toont het grootse muzikale kunnen van de band, die de lat nu natuurlijk wel erg hoog legt voor zichzelf en de opvolger. Maar ze gaan ons vast weer weten te verrassen, wedden?
Nu is het uitkijken naar de liveshows, waarop Violate Consensus Reality hopelijk rijkelijk aan bod zal komen. Trouwens: dé plaat van het jaar komt allicht wel uit Mechelen!
Violate Consensus Reality is uit op het Pelagic Records label en te vinden op de gekende streamingplatforms.
FACEBOOK / INSTAGRAM / YOUTUBE
