Foto’s en review: Hans Vermeulen (hv)
Review: Nel Mertens (nm)
Donker was nooit eerder zo kleurrijk en er is maar één grijze zone en dat is de lobby van Grauzone. Het Den Haagse festival kent zijn hoogdagen, want ook dit jaar was het stadsfestival volledig uitverkocht. Ook op dag twee was de programmatie verrukkelijk en dat niet alleen op het hoofdpodium, maar ook vanuit GR8, The Grey Cellar of het Paard Café luidden stemmen op van bands die groot(s) moéten worden. Dag twee bracht ons – met nieuw werk van een tijdsresistente dame van grandeur – terug naar een zo geliefde dansvloer, ergens begin jaren tachtig, die in het hier en nu van Den Haag heropende. Maar even goed ontdekten we volledig nieuwe namen die we morgen graag meteen in België op het podium willen zetten.
We startten dan ook met de enige Belgen (Sam Hugé van Ultra Sunn die later die nacht een dj-set zou spelen, buiten beschouwing gelaten) op het programma. Vanuit Gent schreeuwde Maria Iskariot (winnaars van de Humo’s Rock Rally 2024) zich een weg naar het grote Grauzone-podium in Paard.
Drummer Sybe Versluys leverde ferm werk alsof hij de muzikale ruggengraat van de band is, waardoor de bas en gitaar niet zo dynamisch door kwamen. Maar dat maakte de set niet minder straf, want qua attitude, air en flair, staan gitariste Loeke Vanhoutteghem, zangeres/ gitariste Helena Cazaerck en bassiste Amanda Barbosa als een female frontlinie, met maar één doel: hun publiek omver blazen. Ze doén dat. Met Nederlandstalige punk, die in jeugdige rebellie de tegenstrijdigheden in het leven uitschreeuwen.
Drummer Sybe mocht openen, tot even later de drie jonge vrouwen het podium bestormden en de levens- en feestlust meteen de zaal inbliezen met Waarom Daarom. Maria Iskariot waren ook één van de achttien vrouwen die vorig jaar op VOS Gorki coverden. Ze kozen voor het minder bekende Dat Vind Ik Lekker en God, wat vinden wij dit ook lekker! Dat Helena het publiek in stapte en de microfoon met ons deelde om er “Dat vind ik lekker” door te fluisteren, maakte het helemaal af. Een wijze interactie met het publiek, wat de knappe track des te intenser maakte.
Leugenaar, Zachter Bestaan, Lief Klein Kind… straffe nummers, die – soms met een kinderlijke speelsheid in rauwe punk verpakt – binnenkomen! Aan alle podia die Maria Iskariot binnenkort verwelkomen: geef die Helena een lange kabel, want als ze het publiek in trekt, pakt ze hen één voor één in! Charmeren in alle rauwheid… we houden van deze judasdochters. (nm)
Veel volk vandaag in het café dat vooral vóór aanvangstijd al onbereikbaar was. Feit is dat het café te klein was voor het torenhoge niveau van het festival. Voor de small stage was de druk eigenlijk vooral in het begin en op het eind behoorlijk intens. Zo ook voor Kennedy Ashlyn uit Santa Cruz, Californië. Ze maakte reeds elektronische muziek op de middelbare school en maakte een album onder de nom de plume Them Are Us Too, met Cash Askew. Het noodlot sloeg echter toe in 2016 en Askew liet het leven in een brand. Kennedy veranderde de artiestennaam naar SRSQ en maakte ondertussen reeds twee dreampopplaten. Plukken deed ze gretig uit de meest recente, Ever Crashing. Een uitstekende plaat en de leuke flashy visuals vormden een mooi behang voor de imposante stem. Kennedy koos niet voor interactie met het publiek. Het moment dat dit begon te storen werden we dan toch omvergeblazen door de sterkte van de setopbouw.
Saved For Summer is één van die onweerstaanbare parels . Episch , monumentaal en krachtig. Ever Crashing, de titeltrack is van hetzelfde uitmuntende songsmid-atelier afkomstig. Veel Spanjaarden op de eerste rijen en dat bleek geen toeval. Toen we dachten dat het optreden afgelopen was en de backingtrack voorgoed zweeg nam SRSQ de microfoon en bracht een lang in het Spaans gezongen a capella-nummer. Je kon een beker horen vallen. Eén beker, want de zaal hield minutenlang de adem in. (hv)
Rock ‘n Roll uit Brooklyn met een gelaagdheid, variatie en opwindende klank zonder voorgaande dan maar? Daarvoor moesten we bij Shilpa Ray zijn. Volgens de overlevering klinkt haar rauwe passionele stem als een kruising tussen Blondie en Patti Smith. Wij waren zwaar onder de indruk van haar veelzijdigheid en hebben haar zelfs twee keer aan het werk gezien, want ze stond eerder deze week in Drongen op het podium met haar ronduit fantastische band. Bassist en gitarist zijn geen broers maar de humorist in Shilpa leerde ons dat ze recruteert op verwarrende elementen. Drummer Stevie is tevens een blikvanger, vooral tijdens Male Feminist met een epische drum-outro en de noiserocker Emt Police And The Fire Dept. Shilpa drapeerde zichzelf over haar sixties-orgeltje en we werden gedurende het eerste deel op psychedelische garagerock getrakteerd. Het glitterpakje van Shilpa vormde een perfecte match.
Shilpa surft ook mee op de ‘country Era’, zeg maar gerust de Cowboy Carter euforie en omgordde de gitaar om een paar straffe country vibes door de small stage te jagen. Portrait Of A Cat Lady klinkt echter zoveel rijker met noisy aspecten en een early-R.E.M. flair. Heel straffe kost toch allemaal. Lawsuits And Suicide is een super catchy song met bevlogen synths. De stem van Amy Taylor kwam in onze hoofden op. Denk niet aan punk, maar wel garagerock met dubbele lagen keyboards. Toen Shilpa de intro van het slotnummer wilde inzetten weigerde de synth dienst. Rechtstreeks in de versterker inpluggen bleek de oplossing en de cover van The Lords Of The New Church kon met veel buzz afgewerkt worden. Shilpa Ray is één van de ontdekkingen van de maand februari. (hv)
In geen tijd liep de grote Paard-zaal vol voor het darktranceduo Xeno & Oaklander. Liz Wendelbo en Sean McBride (Martial Canterel) brachten minimal electro die zeer prikkelende danstracks opleverden. Hun tracks zetten variatie in de kijker, met de bruggetjes die ze maken van synthwave naar techno. Melancholische minimalwave-nummers kregen instrumentale intermezzo’s waarbij je niet wist hoe die zouden uitdraaien. Ze keerden terug naar die bitterzoete melancholie op beats of konden even goed in verslavende dancetrips uitdraaien, gekruid met techno-elementen. De knappe zuivere zang van Liz, analoge synths in the spotlights en de emotieloze spoken words van Sean versterkten die dualiteit, waarmee ook sonisch krachtig gespeeld werd. Een retro-futuristische act waarop wij alvast geen seconde stil stonden. (nm)
Waar de Barthkapel schijnbaar vlot bereikt kon worden bij de vorige passages van artiesten werden we voor Ms Boan onaangenaam verrast door een absurd lange wachtrij. Moeilijk te achterhalen waarom Mariana Saldaña in een kerk speelde die omwille van veiligheidsredenen slechts voor één derde gevuld was. Dat is wel een erg laag percentage. Normaal vormt ze een Mexicaans-Amerikaans synthwave duo met José Cota die echter in het geluidsdoosje van de bevallige zangeres was opgeborgen. Catchy sexy early eighties vibes stroomden van het podium. Mariana kan je kennen van haar samenwerking met Boy Harsher maar nu vooral als de diva die in een bh een dansbare preek declameerde. (hv)
We verwezen in de intro al even naar een grandioze dame en al wie al wat jaren thuis is in de newwave- en punkscene, kent XMal Deutschland wel. In 1990 stopte de band er mee en stopte frontdame Anja Huwe’s muzikale carrière daarmee ook. Ze focuste zich op beeldende kunst, maar is sinds kort, op haar 65ste, solo terug aan de slag. Zo bracht ze vorig jaar haar soloplaat Codes uit.
Dat deed ze samen met toetseniste Mona Mur die regelmatig samenwerkte met de heren van Einstürzende Neubauten en XMal Deutschland- gitariste Manuela Rickers. Openen deed ze met Boomerang. O ja. Ze keerde helemaal terug! Heerlijk was het om ook onze favoriete track van Anja’s nieuwe album live te horen. Als we onze ogen sloten, was het met Rabenschwarz alsof we XMal Deutschland gewoon opnieuw beleefden, hoewel het tegelijk ook helemaal Huwe was. Maar wellicht is de band dat ook altijd andersom geweest. Van het nieuwe album kregen we ook Pariah, Exit, Zwischenwelt, Living In The Forest en Hideway te horen.
Het publiek genoot, hoewel we uiteenlopende reacties hoorden. De échte XMal Deutschland-fans leken volledig meegesleept geweest te zijn in deze show. De anderen, leken vooral genoten te hebben van de ‘hits van toen’ Incubus Sucubus en Mondlicht. Wij hoorden zonder enige twijfel tot de eerste groep. Huwe debuteerde ook live als solo-artieste nogal subliem, met een knipoog naar het verleden en toch heel eigentijds klinkend. Ze verleidde met woorden als “So mach mann das…”, ze beet haar woorden, met dwingende urgentie… (nm)
Een volgestampte small stage was dan getuige van één van dé toppers van dag 2. Nochtans stond Anja Huwe grotendeels overlappend op het hoofdpodium, maar de eerste rijen leken verwachtingsvol te staan met de fans van X-Mal Deutschland. Ze kwamen echter kijken en luisteren naar Riki. Ze vluchtte in 2017 uit haar gothic punk band Crimson Scarlett om als solo artiest een andere weg in te slaan. De nummers van haar vier jaar oud Gold maakten indruk en de nieuwe nummers deden niet onder. Melodische darkwave pop werd gebracht in een sfeervol kader. Riki zag er stralend uit in een strak wit topje met rode handschoenen en ze kreeg de hele zaal aan het dansen, wat erg knap was want het was echt een sardientjesmomentum. Middenin de set bracht ze het nieuwe en leuk gelaagde Devil’s Games.
We waanden ons een uur lang in een eigenzinnige remake van Flashdance want het was prachtige om te zien hoe Riki zich kromde rond het statief of uitstrekte aan de rand van haar synth. Buiten kijf stond het feit dat ze een heel zachte zalvende stem heeft die vooral naast het podium de overtreffende trap van lief bleek te zijn. Dat ze qua looks, stem en vibes perfect had gepast in het eighties pop tijdperk bleek overvloedig tijdens het slotnummer dat 40 jaar geleden een monsterhit had kunnen zijn. (hv)
Dé act van de avond was zonder twijfel Geneva Jacuzzi. Niet zomaar prikkelende electro, maar een concept. Met de intro alleen al, kregen ze de overvolle zaal nagenoeg stil. Een leeg podium met enkele grote stukken zwart-wit artwork en kreunende “shht…” die als een smeekbede door de boxen galmde en zijn effect niet miste. Twee dansers in aansluitend zwarte full bodysuits, met een zwart-wit-beschilderde ‘dampkapbuis’ verbonden met de onherkenbare frontvrouw, die verpakt was in met spiralen beschilderde ruimtefiguren. Als een drieledige, dansende eenheid trokken ze eerst doorheen het publiek, om dan een spektakelshow neer te zetten. Eentje waarbij het visuele misschien nog veel sterker binnenkwam dan het auditieve.
Moderne, synthgedreven electropop tintelde doorheen de zaal, met de (jammer genoeg niet altijd live gebrachte) zang van kunstenares / performer Jacuzzi. Met één oogwenk leek ze het hele publiek aan zich vast te klitten. Een publiek dat wilde dansen, amper stil kon staan, maar in zijn bewegingen verstomd raakte door al wat op en rond het podium gebeurde. Intussen galmden zoete synthlijnen en distorted electro doorheen de zaal, werden we getrakteerd op experimentele schaduwdansen, zwart-witte ballonnen doorheen de zaal en de woorden “Art is… mysterious / dangerous / delicate…” Performance, kunst, mensenrechten en muziek, gecombineerd in één show. Spectacular! Spectacular! (nm)
Het feest na de waanzinnige optreden van Geneva Jaccuzi kon in het DJ-midden van de grote zaal ongenadig losbarsten. Eerst demonstreerde de beeldschone en uiterst charmante Charlie uit Polen haar skills. Ze resideert vanuit Berlijn, maar is met haar Poolse roots een buitenbeentje. Die Poolse roots blijken ten volle uit haar echte naam, Leona Jacewska. Ze is ook als DJ een opvallende verschijning door een unieke mengeling van Italo disco, EBM en synthwave. Het voelde een uur lang aan als erg dansbaar maar nooit “too techno”. Op de slotdag speelt ze bovendien een liveset. (hv)
Ze werd aan de draaitafel afgelost door Marie Davidson die in opwindendheid niet moest onderdoen voor Charlie. De 37-jarige Canadese kennen we van haar minimale techno composities op het vermaarde Ninja Tune en DEEWEE. Wie kent immers Work It niet? Zalig om te zien hoe enthousiast Marie opgaat in haar eigen DJ-set. Zo werd een opwindend en aanstekelijk einde geweven aan een alweer briljante Grauzone-dag. Op naar de slotceremonie op zondag! (hv)
Instagram: Grauzone / Maria Iskariot / SRSQ / Shilpa Ray / Xeno & Oaklander / Ms. Boan / Anja Huwe / Riki / Geneva Jacuzzi / Charlie / Marie Davidson
