Meer dan drie lange jaren, zolang is het geleden dat Visions Of A Life uitkwam. Het tweede album van Wolf Alice, dat hen de felbegeerde Mercure Prize opleverde. Voor wie uit de lucht komt vallen: beluister alles van dit illustere Britse viertal en je zal er geen spijt van krijgen. Voor wie net als wij ooit betoverd werd door de goddelijke klanken van Ellie Rowsell en de haren, en voor wie Don’t Delete The Kisses telkens opnieuw complete extase betekent, was het smachtend verlangen naar nieuwe muziek.
Er waren de optredens, uiteraard, zoals die magische avond in Trix. Af en toe dook Ellies verschijning ook elders op, op een plaat van Mura Masa of met een nummer voor het goede doel. Maar op volwaardig nieuw werk bleef het wachten. Tot nu: The Last Man On Earth heet hun verse single, de voorbode van een nieuw album dat zowaar in Elsene werd opgenomen.
“Rammen of dromen, dat is Wolf Alice”, vertrouwde een mede-fan ons ooit toe. De ene keer bezweert Ellie je met haar stem als een Keltische hogepriesteres, dan weer klinkt ze alsof ze eigenhandig alle zielen van zondaars naar de hel meesleurt. Bij The Last Man On Earth is het dromen geblazen. Piano en Ellies goddelijke gezang geven het tempo aan, voor gitaren invallen en echo’s het nummer naar een hoger niveau tillen. We zweven mee naar stranden waar nog nooit iemand een voet gezet heeft, naar eilanden die nog geen naam hebben gekregen.
“Every book you take and you dust off from the shelf / Has lines between lines between lines that you read about yourself”, geeft Ellie ons tussendoor mee. Want waarom vinden we een boek of een film of een lied nu net goed? Omdat we er iets van onszelf in herkennen, omdat we er onszelf beter door gaan begrijpen. Misschien dragen we daarom de muziek van Wolf Alice wel mee in ons hart.
Misschien kijken we daarom zo uit naar 11 juni, wanneer het nieuwe album verschijnt. Toen de groep neerstreek in Brussel en naar de opnamestudio trok, passeerden ze een bos. “Next blue weekend, we really need to visit that”, besloten ze. En zo kreeg het album met Blue Weekend ook een tot de verbeelding sprekende titel.
