Dit is Vlaanderen, de heimat. De wegen leiden er naar baancafés waarin Jos en José hossen en het is La Flandre Profonde: koerspetjes, verschaald bier en liggende wip, staand tegen muurtjes van kerktorens. Vuile Manieren.
Willy Organ is niet Guido Belcanto, ze delen pisseinen in baancafés vol heimatromantiek maar Willy is anders, is een heel klein beetje de grote, dode Gainsbourg. Die katjes in het donker kneep; het tussen-de-lijnen-lezen in onschuldige, schuldig schunnige en lentevolle plaatjes.
En er dwarrelen dus strandballen rond in Niet om te slapen. Het is namelijk lente, een nieuw begin; paartijd. Vamos a la playa met z’n allen!
En ja, er is de innuendo en nee, Willy Organ is geen gimmick. Niet om te slapen hotst en botst en het is – even rondgevraagd – goedgekeurd om er Vuile Manieren op te doen. Tegen alle muurtjes van Vlaanderen. ‘Ze’ – radiozenders van onze heimat – gaan het niet draaien doorheen transistors vol zand en zee en zon. Draai het zelf.
Oh ja, op 14 mei op Cactus in Brugge, op 24 mei in de AB, 27 mei in de Charlatan en op 3 juni in Trix. In Vlaanderen, de heimat.
