Sommige dingen krijg je alleen verteld in je moedertaal. Westhinder verraste vorig jaar met een plaat vol ingetogen pareltjes, stuk voor stuk in het Engels, behalve dat ene nummer Hey Mama. Omdat het een brief was van zangeres Stien Carlier aan haar overleden mama, vol openhartigheden die ze in geen andere taal zou kunnen uitdrukken.
Nu, midden in de week van de Belgische muziek, brengt ze dit lied als single uit. Met bijbehorende videoclip, die op een prachtige manier filmbeelden verweeft met ruwe potloodschetsen.
Laat je niet misleiden door de bizarre synthesizertonen waar Hey Mama mee opent: pas wanneer de stem van Stien invalt, begint het echt. Dan zijn we vertrokken voor een ontroerende en ongekunstelde ode aan de moederliefde. De zangeres koestert de warme herinneringen, maar natuurlijk is er ook het gemis, dat ze beheerst verwoordt met “Ik wil je weer hier / voor een eeuwtje of tien.”
Afsluiten doet ze met deze drie zinnen: “En ik ben bang dat jij nooit weer… / En ik ben bang dat wij nooit weer… / En ik ben bang dat wij nooit meer.” Versregels onvolledig laten is een oud trucje in de poëzie, maar hier mist het zijn effect niet. Omdat het leven maar al te vaak bruusk eindigt en niet iedereen de kans krijgt om elke zin te vervolledigen.
