Ons land is een oud land. Het was al oud toen het jong was. En ook toen was het al voor altijd oud. België heeft – zie de weerkaart tijdens het dagelijkse weerbericht op tv – de vorm van een voorovergebogen oude man, klak op de kop, haakneus en een zak patatten op de rug. Stort net niet in, ondanks talloze lasten om dragen.
Dat oud en uit hout en mortel en bakstenen in magen opgetrokken land stond er al in 1976, gedroogd na de zomer der zomers. Een Belg won – voor het laatst – de Tour. Boudewijn was koning, voor de 25ste keer. Feest. Er werden trommen geroerd, vendels gezwaaid. Nog te zien – voor wie dat al zou willen – in de fotoalbums van bomma en bompa met sanseveria’s op de achtergrond. En het leven was goed. Yeah, right.
Er was niks goeds aan dat leven. Iemand – de dader is nooit gevat, het waren er meerderen – kalkte “No Future” op fabrieksmuren allerhande; in het Temse van de boten, in het West-Vlaanderen van het textiel. De daders gingen “doppen”, tweemaal daags een stempeltje op de kaart en bestempeld als werkloze; een Jodenster. Er was geen werk. Er was niks. Behalve het testbeeld op tv, radiozenders waar geen plaatjes werden gedraaid behalve die van Nikolai Rimsky-Korsakov.
En het Kanaal over was het nog erger. Het vergde de haat en het venijn van iemand als Johnny Rotten en zijn groepje Sex Pistols om de stakingen, de werkloosheid, de flikken en al wat in hun weg wenste te parkeren te fileren tot heel kleine beetjes. Dit ging sporen nalaten. De punk (ze hadden het ook maar van de Amerikanen geleend hoor) ging gewetens schoppen en moest en zou dan ook naar hier, ons ‘gelieflijk’ landje, komen. Maar hoe?
Zeelui brachten lang geleden de rock-‘n-roll naar hier, schepen vol plaatjes. Anarchie in de havensteden. Uiteraard viel Oostende het eerst ten prooi aan de binnenvallende nieuwe barbaren, wegens dicht tegen Albion. Er was geen internet, enkel de boten van Oostende naar Dover. Brussel – geen haven, geen BBC – viel ook al snel. En in Antwerpen was er iemand die aan de boten werkte, aan de dokken van die haven. Zijn naam? Ludo Mariman.
Zijn broer speelde bij de Royal Antwerp Football Club en eigenlijk wou de jonge Ludo dat ook. Maar tijdens een weekendje Londen zag hij er Eddie and the Hot Rods het podium en het leven daarrond tot het hunne maken. Terug bij ons en in de veilige haven van de stad aan de stroom, besloot Mariman die en zijn stad onveilig te maken. Waren The Kids de eersten, bij ons? Het doet er niet toe. Wat er wel toe deed was dat Mariman regelmatig lastig werd gevallen door de flikken wegens het dragen van een plastic broek en sleutels in zijn oorlel. Fascist Cops.
Intussen was Rock Bilzen, editie 1977, gepasseerd. Naast Johan Verminnen en Roland waren de nieuwe Britse barbaren afgezakt. Ze dronken limonade met wodka en vooral véél. Hun namen? The Damned, The Clash en, hij die niet snauwde en met twee woorden kon spreken: Elvis Costello. Het liep slecht af. Rellen tot de ochtend; begonnen toen de jonge punks in het publiek de omheining (met prikkeldraad!) voor het podium gingen slopen.
The Kids. Ze speelden wat ze konden spelen in studentenaula’s, vol langharigen verhuld door parka’s en zeer wijde jeans. Zij die vroeger ‘Langharig werkschuw tuig’ werden genoemd haalden hun snotneus op voor de nieuwe orde. Kortharig werkschuw tuig dan maar, dat spuwde en trapte. Het is dan begin 1978 en de speurhonden der platenfirma’s ruiken geld. “En als we nu eens een groepje als The Kids tekenen? Ze staan in alle gazetten en iedereen haat hen, en punk is nu eenmaal de mode van de dag. Doen, die handel.”
Platenfirma Philips haalt hen binnen maar hoe leidt men ongeleide projectielen in een rechte baan om onze aarde? Enter: Leo Caerts.
Wie? De man die multimiljonair werd middels het pennen van Eviva España en die nu dit, dát, gaat producen. Maar als debuut The Kids uitkomt, is dat een splinterbom in het gezicht. Het is de eerste vaderlandse punk-lp (Fascist Cops, For The Fret, Money Is All I Need…) en er volgt al snel een tweede, Naughty Kids (weer met Caerts achter de knoppen) die meer van hetzelfde bevat (Jesus Christ (Didn’t Exist), No Monarchy, Rock Over Belgium…) maar vooral doet lonken naar wat komen zal moeten, want punk is inmiddels, net als Sid Vicious, dood. Niet toevallig staat er een song op die Razorblades for Sale getiteld is…
Ludo Mariman (gitaar & zang), Danny de Haes (bas) en Eddy de Haes (drums) hebben dan al op Bilzen gespeeld als beginnende rocksterren zonder toekomst. Het is de vertwijfeling. Wat te doen? Bestaan er mirakels? Zoals zichzelf heruitvinden maar nog steeds bij machte zijn om welgemeend “Kust ze, klootzak!” te rochelen naar hen die het niet aanstaat?
Ja! Het is dan 1979 voor wie nog mee is en tijd voor een derde langspeler. Met dit keer Sylvain Vanholme (lang daarvoor prominent lid van The Wallace Collection en 2 Men Sound) achter knoppen en schuivers allerhande. Het resultaat is Living in the 20th Century en het is – hoor het geluid van woorden die gewikt worden – de beste vaderlandse lp na zowat alles van Brel die hier ooit in winkels lag. Het is hun Exile on Main St. met het Atomium op de hoesachtergrond. Niet overtuigd? Laat één keer, ook al is het maar één keer, Do You Wanna Know door je boxen razen. Doe iets. Gooi met dingen. Living in the 20th Century is qua onversneden rock-‘n-roll nog steeds, hier, nooit geëvenaard. Het is gevaar. Je kan er – jij ook – zwanger van worden.
Maar (er is altijd een “maar”, zal je altijd zien) hoe en met wat volg je zoiets op? Met Black Out, 1980, Er staat de wereldhit-die-er-geen-mocht-worden op: There Will Be No Next Time. En daarna? Daarna ging het bergaf. De live-lp If The Kids… en Gotcha haalden het niet meer in de wedstrijd die rock-‘n-roll nu eenmaal is. Mariman werd conciërge. De anderen losten gewoon op. Tot er anno 1996 plots twintig jaar punkrock te vieren viel. En anno 2023? The Kids vieren nog altijd. Spelen met en naast hun helden. En zullen voor eeuwig spelen in elke slaapkamer van elke onbegrepen jongere of oudere. Dat is niet aan iedereen gegeven.
Maar wel aan The Kids.
