Shy Dog, het soloproject van Noah Melis, houdt het met Blue Stain bewust klein. Het nummer start met zachte houtblazers en enkele organische geluiden die meteen een warme sfeer neerzetten. Pas later komen de subtiele elektronische invloeden erbij, met dank aan Scott Gilmore, maar altijd in functie van de song.
Melis’ stem blijft daarbij het anker: dicht bij de microfoon, licht korrelig en zonder franjes. De vergelijking met Amen Dunes is dan ook nooit ver weg. Muzikaal beweegt Blue Stain zich in een rustige indie-zone met meanderende akkoorden en een lichte vervorming die doet denken aan Chris Cohen.
Ergens halverwege valt dan plots die zin: “It’s the blue stain on my bathrobe baby.” Een onverwachte, bijna alledaagse observatie die de sfeer van het nummer mooi samenvat: intiem, huiselijk en net vreemd genoeg om te blijven hangen.
Met Blue Stain laat Shy Dog vooral horen dat hij geen grote gebaren nodig heeft. Het is een bescheiden, heel precies opgebouwd nummer dat langzaam, maar zeker binnenkomt.
