“We gaan maar, bewegen langs elkaar / blijven we zoeken naar de zon / ik wou dat alles kon.” Met weinig woorden neemt puntjudith ons mee naar andere tijden, toen alles nog kon en we dat zo vanzelfsprekend vonden. De herinnering is niet meer vastomlijnd, maar misschien heeft ze een geliefde verlaten op zoek naar het grotere geluk, terwijl het gras achteraf gezien toch niet groener bleek aan de overkant. Judiths stem klinkt zo warm als die zeldzame herfstzon. Een krakerige piano en een weemoedige trompet geven haar lied zelfs een jazzsfeer mee.
Zomer In Oktober dient als epiloog bij haar onlangs verschenen ep Snelweg. Die raasde over de snelweg in ons hoofd, waar duizenden prikkels voortdurend om onze aandacht vechten.
Dit nummer is een rustpunt. Verzuchtingen als “Gaan we steeds maar verder / op zoek naar iets, misschien geluk” weet ze naadloos te verbinden met prikkelende beelden als “Verbrand de oude kaarten / want alles gaat toch stuk.” Ongetwijfeld horen we Zomer In Oktober nog eens terug in de concertfilm die puntjudith eind mei uitbrengt.
