EDEN – Isohel (MCMXCV/Astralwerks)
De 24-jarige singer-songwriter Jonathan Ng bracht tussen 2013 en 2015 een eigenzinnige mix van electro, dubstep en drum & bass onder de naam The Eden Project. Sinds 2016 maakt hij muziek onder de naam Eden en heeft hij zijn eigen stijl aangepast naar pure indiepop die een beetje in de lijn ligt van Bon Iver. Op 14 februari verschijnt zijn tweede album No Future waar de singles Untitled en Projector al uit zijn verschenen. Isohel is de derde single uit het nieuwe album waarop Ng probeert te rappen. We zeggen wel “hij probeert” want het lukt niet echt en het is allesbehalve boeiend. Ook muzikaal heeft dit nummer niet veel om het lijf, er wordt veel geprobeerd maar het leidt nergens toe. (Bart Verlent)
GUIDED BY VOICES – Volcano
De Amerikaanse lo-fi koningen Guided By Voices die vanaf 1986 tot nu onafgebroken platen hebben uitgebracht, klinken anno 2020 helemaal niet zo lo-fi meer. De gloednieuwe single Volcano is naar goede gewoonte nog steeds doorspekt met Robert Pollard z’n vocale Beatles-harmonieën, maar de productie is glashelder. De ingetogen, door een staccato basgitaar gedragen strofes, worden opengetrokken als rolgordijnen op een zomermiddag, door woeste en wijde gitaren. Het zorgt voor het soort van radiovriendelijke pop waar wij wel mee willen ontwaken. (Bootsie Butsenzeller)
STONE TEMPLE PILOTS – Three Wishes
Stone Temple Pilots brengt het nummer Three Wishes samen met het eerder uitgebrachte Fare Thee Well uit op single. Deze single moet ons warm maken voor het op 10 februari uit te komen akoestische album Perdida (wat Spaans is voor ‘verlies’). De resterende leden van Stone Temple Pilots en zanger Jeff Gutt (sinds 2017) hebben jammer genoeg twee nieuwe nummers gemaakt die in niets te vergelijken zijn met de echte Stone Temple Pilots. Voor de fans van ballads en emotionele kampvuurliedjes een aanrader, maar voor echte fans hebben we volgende tip: blijf uit de buurt. (Liesbet Willems)
SYML – Flags (Nettwerk)
Drie jaar geleden brak Brian Fenell alias SYML door met de knappe single Where’s My Love. Vorig jaar verscheen dan het titelloze debuutalbum waarop Fenell toonde dat hij veel diversiteit in zijn songs kan steken. Typische singer-songwriternummers waarin subtiele electro sluipt wat een perfecte combinatie is met zijn mooie zalvende stem. Dat is met deze Flags niet anders. In dit nummer omschrijft Fennell zijn angst voor kanker. Zo stelt de singer-songwriter zich heel kwetsbaar op en dat levert een heel intense pure song op. (Bart Verlent)
SHY MARTIN – Slow (BLNK Music)
Shy Martin is de artiestennaam van de Zweedse Sara Hjellström. Op 17-jarige leeftijd won ze een muziekwedstrijd op school en kreeg ze een platencontract bij EMI. Uiteindelijk bleek deze major niet echt haar ding dus tekende ze bij het onafhankelijke label BLNK Music. Ze schreef mee aan songs van Ellie Goulding, Bebe Rexha, The Chainsmokers, NOTD en Jess Glynne en Astrid S. Als Shy Martin maakt ze stereotype electropop die niet veel indruk maakt. Ook deze Slow is niet echt uniek in zijn genre. Een typische popballad die we kunnen klasseren in de categorie “bakvissenpop”. (Bart Verlent)
BAD SOUNDS – Permanent (Insanity Records)
Twee jaar geleden verscheen het debuut Get Better van Bad Sounds dat onmiddellijk werd gehypt in de Britse pers. De band uit Bath had een catchy plaat afgeleverd waar het vijftal een soort van funky Beck neerzette. Deze maand verschijnt hun tweede plaat waar deze Permanent op zal te vinden zijn. Het is niet echt een nummer dat veel stof doet opwaaien maar het is weer erg aanstekelijk. Lekkere funky pop die de dansvloer kan vullen maar die je waarschijnlijk ook weer snel vergeten bent. (Bart Verlent)
DAN DEACON – Become A Mountain
Dan Deacon, dus. De man is in therapie geweest en daar is niks mis mee, zeker niet als hij zijn demonen en schikgodinnen afgooit, de eigen pels uitschudt en daar allemaal iets mee doet. En dat doet hij nu, er is Become A Mountain, een single waarop je zijn stem au naturel hoort maar je hoort vooral Bach die kwaad is omdat ze zijn Weihnachtsoratorium verplaatst hebben naar Pasen en daarom zijn elektronische orgelpijpen laat razen doorheen kerken. Become A Mountain is de kleine, Mystic Familiar de grote en die komt uit op 31 januari. Misschien schrijft hij nog voor films, de muziek daarvan, misschien schrijft hij wel enkel nog voor ons. Het ga hem goed. (Hans Verhoeven)
IBRAHIM FERRER – Ven Conmigo Guajira (V2)
Wie denkt dat hij/zij hier zomaar iets over muziek kan komen schrijven: je dwaalt. Vier jaar hebben wij hier school voor gelopen, en helaas zaten we uit het raam te staren tijdens de lessen ‘Wereldmuziek’. Het waren dan ook zonnige dagen, die dagen. En om zo maar eens een dag te noemen: zes augustus 2005. Toen stierf Ibrahim Ferrer na een rijkgevuld leven vol Cuba en sigaren. Buena Vista Social Club: het moet je iets zeggen. Oude Cubanen en Ry Cooder, wereldkampioen producen. Ferrer bracht bij leven twee platen uit, die tweede heette Buenos Hermanos, en goeie ouwe Ry heeft daar nu een special edition van gemaakt. Die verschijnt op 28 februari bij het onvolprezen World Circuit-label en de eerste single daaruit heet Ven Conmigo Guajira wat ik hiernet copy-paste, omdat je dat ook zou doen. Enfin: kijk eens uit het raam. En luister hier eens naar. Zonnige dagen. (Hans Verhoeven)
BONIFACE – Oh My God (PIAS)
Micah Visser hield zich in zijn jeugd bezig met het bespelen van allerlei muziekinstrumenten. Nu maakt de Canadees onder de naam Boniface 80’s synthpop en mocht hij mee op tournee met Circa Waves en White Lies en in februari verschijnt zijn titelloze debuutalbum. In deze single horen we veel 80’s synthclichés achter elkaar, monotone sequences, eentonige drums en een refrein dat redelijk over de top gaat. Het klinkt allemaal heel vrolijk en catchy maar het heeft eigenlijk totaal geen inhoud. (Bart Verlent)
LOVE FAME TRAGEDY – Riding A Wave (Kobalt)
Na het album Beautiful People Will Ruin You Life uit 2018 namen The Wombats een pauze van onbepaalde duur. Frontman Matthew Murphy heeft zich sindsdien volledig gestort op zijn soloproject Love Fame Tragedy. Murphy bracht vorig jaar een ep uit waar Joey Santiago van The Pixies, Gus Unger-Hamiton van alt-j, ex-Soundgarden/Pearl Jam-drummer Matt Chamberlain en zangeres/model Maddy Jean Waterhouse aan meewerkten. Nu is hij er al terug met nieuw werk. Eigenlijk is er weinig verschil tussen The Wombats en Love Fame Tragedy want ook met dit soloproject maakt Murphy aanstekelijke indiepop die gemaakt is om op festivals mee te brullen. Deze Riding A Wave is dan ook weer een oorworm die je niet meer loslaat. Het kan er natuurlijk ook mee te maken hebben dat de titel tot vervelens toe wordt herhaalt. (Bart Verlent)
SON LITTLE – Neve Give Up (PIAS)
Om een bluesman te zijn helpt het dat je vader een predikant is. Dat je naam welhaast een samentrekking lijkt te zijn van Son House en Little Walter. Niks daarvan evenwel bij Son Little; hij verkoopt zijn ziel niet aan de duivel op de kruispunten van de Delta. Wat hij dan wel doet? Son maakt zeer laid-back, soulvolle rhythm and blues zoals in de nieuwe single Neve Give Up. Geen laaiend hellevuur, geen Hellhound On My Trail, je kan er met geen mogelijkheid zwanger van worden. Allemaal niks mis mee, maar met zo’n artiestennaam verwacht je slechte vrouwen en nog slechtere whisky, hoornbeesten bij nacht en zwaar ontij. Oh ja, Never Give Up loopt voor op zijn vierde lange, Aloha, uit op 31 januari. En dan staat hij exact twee maand later ook nog eens op het podium van KAVKA in Antwerpen. (Hans Verhoeven)
ULTRAISTA – Tin King
Waarom moet alles altijd een naam hebben? Want het is niet eenvoudig om de klanken van Ultraísta te omschrijven. Even proberen met ‘dansbare middeleeuwse madrigalen’. Of nee, waarom proberen? Doen zij ook niet. Tin King is hun eerste levensteken in acht jaar en die single kondigt meteen Sister aan, de op 13 maart te verschijnen lp. Maar omdat alles dan toch een naam moet hebben: Laura Bettinson zingt nog steeds hemels en de tedere elektronica van Nigel Godrich doet de rest. Een Unplugged zal er dus niet inzitten, maar Tin King is al meer dan goed genoeg. (Hans Verhoeven)
SEA GIRLS – Ready For More (Polydor)
Wat te zeggen van Sea Girls? Dat ze mooie plaatjes maken is alvast iets. Hupse Britpop voor lentedagen, meezingers zoals ook deze Ready For More er eentje is. Maar er is een ‘maar’. Sinds hun deal met Polydor klinkt het allemaal wel heel braafjes. Sea Girls: leuke muziekjes, nette jongens, ze willen vooral niet storen. Wat ons dan weer stoort. Maar ga vooral jezelf een mening vormen op 21 januari in Trix. (Hans Verhoeven)
PET SHIMMERS – Post-Dick Circle Fuck
Het Bristol-sextet Pet Shimmers brengt eind januari haar debuutplaat uit, Face Down In Meta, netjes gevolgd door een tour in hun geboorteland die hen even naar de Botanique brengt op 18 februari. Teaser en eerste single Post-Dick Circle Fuck heeft alvast een behoorlijk opruiende titel en cassante lyrics, of hoe bestempel je “I’m not sorry about my body, I’m not sorry about my pussy” anders? Wat mogen we verder op hun eerste plaat verwachten? Haarfijn genomen sonische hordes, een met bariton opgeluisterde vernietigende drone, suikerzoete altpop en lo-fi zwierige harmonieën. Songsmid Oliver Wilde zorgde ervoor dat Will Carkett, Richard Clarke, Ellie Gray, Lexie Jennings, Mig Schillace en Florrie Adamson-Leggit allen hun unieke Shimmer konden loslaten op deze plaat. (Hans Vermeulen)
THUNDERCAT – Black Qualls
Thundercat werd geboren als Stephen Lee Bruner en de kans is groot dat hij ook in uw platenkast zit. Ooit lid van Suicidal Tendencies ging hij later zijn bas verhuren aan de meestbiedenden, en niet de minsten: Kendrick Lamar, Erykah Badu, N.E.R.D. en noem maar op. Thundercat heeft drie lp’s uit en de vierde, It Is What It Is, verschijnt op 3 april. In afwachting is het luisteren naar de single Black Qualls, waarop The Internet-gitarist Steve Lacy en Slave-zanger Steve Arrington mogen meedoen. En om hier af te ronden: Black Qualls klinkt zoals wat we gewoon zijn van Thundercat: luie seventies funk voor de zondagmiddag. Vergeet ons niet uit te nodigen voor de brunch. (Hans Verhoeven)
KING KRULE – (Don’t Let The Dragon) Draag On (Matador)
In 2017 verwierf Archy Marshall (ofte King Krule dus) wereldfaam met het licht magistrale The Ooz. Een originele en hypnotiserende mix van jazz, hiphop, rock en British slang. Om ons alvast in de mood te brengen voor zijn nieuwe trip Man Alive!, verdooft hij ons met deze slome single. Idealiter beluister én bekijk je het de eerste keer met koptelefoon op. Prachtige clip ook. Een jazzy gitaartje en trage begeleiding herhalen een riff. Zacht en slepend. Mooie sound die we wel herkennen van The Ooz. Een eigen geluid heet zoiets. Ook de ‘zang’ is herkenbaar en past perfect bij de donkere en bevreemdende track. We gaan nu al likkebaardend 2020 in. King Krule speelt op 3 maart in de Ancienne Belgique. Het concert is helemaal uitverkocht. (Jakob Vanhee)
SEMIOTICS DEPARTMENT OF HETERONYMS – No Miracles (Avant! Records)
Van het Spaanse synthwaveduo Semiotics Department Of Heteronyms weerklinkt hun nieuwste single No Miracles, dat 14 febrari op hun ep Against Strong Thinking verschijnt bij het label Avant! Records. Semiotics Department Of Heteronyms is een vrij recente samenwerking tussen Andrea P. Latorre en Sergi Algiz, van postpunkband Wind Atlas en oprichters van het label Cønjuntø Vacíø. Streng en kil kondigen ze in deze track geen mirakels meer aan, maar brengen ze mysterieuze synthpop met een vleugje EBM en techno. Verleidelijk dansbaar en afstandelijk koud! (Nel Mertens)
