Eigen liedjes zingen is altijd een beetje je ziel blootleggen, maar zelden zo expliciet en zo kwetsbaar als bij LOïS.
In Niemand Hoort Me grijpt zangeres Loïs Andrews terug naar die ene nacht, vier jaar geleden, toen ze wakker schoot met een hartinfarct. Fysiek was ze er snel bovenop, maar mentaal woedt de strijd nog steeds verder. “Voor angsten is er jammer genoeg niet altijd een oplossing”, zegt de zangeres, wat ze al zingend vertaalt in het terugkerende zinnetje: “Hoe vaak zal ik dit nog voelen?”
Niemand Hoort Me sleurt de luisteraar mee in de nachtmerrie die dat moment voor Loïs betekende. Eerst een beetje met horten en stoten, want de tekst lijkt niet helemaal te passen op de muziek.
Pas in de tweede helft ontbindt de zangeres volledig haar demonen, ondersteund door de scheurende gitaren en de bonzende breakbeat van haar uitstekende band, in een slot dat nog lang door je hoofd blijft spoken. Met haar stem in extase gooit ze dit kwetsbare deel van zichzelf de wereld in en lijkt ze die periode van haar leven en alle angsten die erbij horen op een mooie manier af te sluiten.
