Lagüna debuteert – eindelijk – met All Colours At The Same Time. Tien ferme lappen vers geplukte songs staan erop, van knallende postpunk tot meer springerige poprock met een hoek af en terug. Sinds ze zilver haalden op Humo’s Rock Rally ’18 hebben de vijf muzikanten hard gewerkt aan nummers die er staan als een huis. Er zal al een straffe groep moeten opstaan om het knap geproducete All Colours At The Same Time te overklassen.
Op Humo’s Rock Rally had de groep de overdonderende sound al, maar nog niet de nummers. Dat is nu wel lichtelijk anders. All Colours At The Same Time is een plaat die je meesleurt in een postpunktrip die de grenzen van het genre opzoekt en oversteekt waar nodig.
Zanger Niels Elsermans en co stellen zich ten dienste van de song. Niks is te lang, niks is te kort, en de ego’s staan aan de kant. Bas en drum dragen de nummers en de sound, er is een vaak subtiele synthlaag en gitarist Mauro Bentein kleurt heerlijk binnen en buiten de lijntjes. Spoiler alert: het verrrassingsmoment valt de halfweg plaat. Bassiste Naomi Bentein neemt de micro over op het dromerige, bijna zonnige Moon, en zorgt zo voor een mooi rustpunt. Tekstueel is het vaak kommer en kwel bij de Lagüna’s, hoop is er amper.
We gaan deze review afsluiten nu de plaat gedaan is. Kopen die handel, en ga de groep live zien nu je ze nog kunt betalen. Want Lagüna zou wel eens heel groot kunnen worden.
