Ooit, lang geleden, was jazz hip en cool, en wie ernaar luisterde was dat ook! Die tijden liggen helaas (?) al een hele poos achter ons, maar gelukkig zijn er ook nog bands die er graag nog eens aan terugdenken. Over welke tijd hebben we het: de jaren ’50, begin jaren ’60, een periode waarin nogal wat mensen in de (Westerse) wereld, zich afvroegen hoe het allemaal zo fout kon lopen met onze ‘beschaving’. Een band die met graagte teruggrijpt naar de jazz uit die tijd is de Kobe Gregoir Group.
Met vijf zijn ze, want naast drummer Kobe Gregoir hoor je ook pianist Vivienne ChuLiao, contrabassist Ignacio Santoro, tenorsaxofonist Claudio Jr. De Rosa en trompettist Carlo Nardozza.
En wie horen we daar uitdagend “Ha” roepen aan het begin van de plaat? Is dat Mona Lisa of is het toch de Nederlandse slam poet, auteur en – zoals dat wel eens gaat in de slam poetry-wereld – altijd een klein beetje boze Danielle Zawadi? Zawadi gaat in haar maatschappijkritische teksten graag in op de dagelijkse problemen en de zoektocht naar identiteit als zwarte vrouw in een voornamelijk blanke samenleving. Want: “Zo bleek ben ik niet”, dixit Mona Lisa.
De combinatie van vrij klassieke jazz met de activistische tekst en de kenmerkende ‘slam’ van Zawadi werkt goed. Hebben we die combi al eens gehoord? Toch wel, bijvoorbeeld op het Too Noisy Fish 10 Years album uit 2023 waarop Dimitri Verhulst even mag vuilbekken. Maar in dit geval is de clash tussen muziek en tekst net iets explicieter en de tekst zelf net wat implicieter.
Mona Lisa is de debuutsingle van Kobe Gregoir Group en aankondiger van het debuutalbum Co-Motion dat eind maart zal verschijnen bij W.E.R.F. Records.
