Melancholische indiefolk met een knuffel van de mama. Ontzettend jammer dat wij er niet zijn opgekomen, want deze woorden kunnen tellen als oneliner en het omschrijft perfect het geluid van Keun. Je hoeft niet weg te rennen van schaamte mocht je ze niet kennen, want Tangible is het eerste dat deze groep de wereld instuurt.
Keun bestaat uit leden van Tarbat, koebeest en fugl. Na een jaar zwoegen (denken we toch) hebben ze een eerste single uit. Het verschil tussen de twee songs kan niet groter. Rolling, de b-kant (klinkt nogal stom in digitale tijden) is eerder poppy en sluit perfect aan bij wat pakweg Wilco te bieden heeft. Americana met een drang om pop te willen schrijven dus.
Geslaagd, maar laten we het vooral over het fantastische Tangible hebben. Volgens de band ademt deze song hoop uit, maar tegelijkertijd ook het verval van die hoop. Een nummer over mensen die elkaar vinden op alle vlakken, behalve het fysieke dan. Muzikaal vertaalt zich dat in breekbare folk met John Fahey-achtige folksoundscapes. Een song die je door zijn eenvoud omarmt, maar ook neerslaat. Op zoek naar dingen die er niet zijn, zoals in de clip die alles zegt. Het eten van een koekje duurde nooit zo lang.
