“I know that I’ll never have the strength to leave you again”, zei Ingrid Bergman in de onverwoestbare filmklassieker Casablanca. Iets gelijkaardigs zingt Kameraad in hun eerste single Al Die Jaren. “Ik zou je nooit meer laten staan, nu ik al die jaren leed / Ik zou je nooit zo laten gaan, nu ik weet.”
Maar is zo’n verzoening wel mogelijk, na alles wat er is gebeurd? “Kom dichterbij en blijf / Nu zijn we al die jaren kwijt”, gaat Kameraad verder. Waren de jaren sinds de breuk dan verloren tijd, jaren die niet nodig waren? Of zijn het net de mooie herinneringen die vervlogen zijn, nadat de idylle zo’n droevig einde kende?
Na een warme intro met sfeervolle achtergrondzang breekt een melancholische stem door, de voortdurende echo voegt een hypnotiserend effect toe: deze jongens weten hoe ze een nummer moeten opbouwen. Enkel hun tekst sprankelt en fonkelt wat minder.
Zinnen als “Oh, het leven gaat voorbij / Ik weet nu dat je zelden denkt aan mij” kunnen wat meer pit en scherpte gebruiken. Het is nog niet te laat voor nieuwjaarswensen: we hopen dat Kameraad zo verder doet, maar tegelijk ook woorden vindt die knetteren en knisperen, gonzen en blijven nazinderen.
