Als de naam Gill Princen bij jou een belletje doet rinkelen dan en ben je waarschijnlijk een hardcore fan van Portland. Gill was er namelijk ooit toetsenist maar verliet de band enkele jaren geleden. Even weg van de muziekbizz, de kaarten opschudden en zichzelf herbronnen. We zouden het allemaal af en toe eens moeten doen, toch?
Voor Princen was het ook een periode waarin hij hernieuwd kennismaakte met wat men graag neo-klassieke muziek noemt. Mensen als Ryuichi Sakamoto, Olafur Arnalds, Joep Beving bleven daarbij blijkbaar het meeste plakken. Zo hard zelfs dat hij voor vier maanden op artistieke residentie ging naar Tokyo. Er zijn slechtere plaatsen om aan introspectie te doen!
Het resultaat is een aantal composities waarvan Silk als eerste in de openbaarheid wordt gebracht. Een instrumentale compositie waarin piano en elektronica elkaar ontmoeten. De piano brengt verstilling terwijl de elektronica een wat dreigende laag onder de melodie legt. Ergens voorbij de helft van het nummer neemt die elektronica het helemaal over en gooit Princen de deuren van de compositie open. De spanningsboog wordt opgespannen en tenslotte terug ontspannen.
Het artwork bij de single is een tribute aan de in maart overleden Sakamoto; de witte stippen op de foto zouden verwijzen naar een specifieke Kanji (de oudste van de drie op tekens gebaseerde geschriften die gebruikt worden in Japan). Vraag ons nu niet welke!
