Vorig jaar verscheen het bejubelde solodebuutalbum FULCO van Fulco Ottervanger met daarop Nederlandstalige nummers die het vaak hebben over Ottervangers zoektocht naar een eigen identiteit en een plaats in de wereld.
Na Grensdorp, Hangen In De Waarheid, Nergens Heen en De Sms’ende Mens beleeft hij nu zijn John Lenonmoment met de nieuwe single Mama. Ook in dit pakkende nummer gaat Ottervanger op zoek naar wat het betekent om ergens thuis te zijn of ergens bij te horen. Veel meer echter dan in de andere nummers van het album, zoekt hij het dramatisch effect op met zware piano aanslagen en een stem die wanhoop uitschreewt. Waar dat drama in de albumversie en zeker live, nog wat gecounterd werd door het ludieke intermezzo aan het einde van het nummer, werd dit stuk op de single edit sterk ingekort.
Ottervanger geeft daarmee toch een beetje toe aan de kritiek die sommigen op die onverwachte wending in het nummer hadden. Tijdens een interview dat we enkele maanden geleden met hem hadden zij hij hierover: “Ik heb echter wel al luisteraars gehad die [hierdoor] echt emotioneel “beledigd” waren. Die vonden dat echt een goed nummer, een soort van John Lennon Mother, en in een keer word je dan neergemaaid. Ik heb zelfs nog even overwogen om het er daarom uit te laten, maar we hebben het erin gehouden.”
Met of zonder intermezzo blijft Mama echter een mooi, gebald stukje muzikale poëzie. Een ode aan de veiligheid die we allemaal wel eens zoeken op momenten dat we het allemaal niet zo goed meer weten. Of dat nu mij mama, papa, een goede vriend of ergens anders is maakt daarbij niet zoveel uit. Abstract zeg!
