Het lijkt wel alsof Diane Grace de geschiedenis wil herschrijven. Alsof ze de eerste versie van Headhunter opnamen in de onrust van de postpunk begin jaren tachtig. En een jaar of acht later nam Front 242 er een coverversie van op. Die een van hun grootste hits werd.
Natuurlijk was dat niet zo. Maar de Headhunter-versie van Diane Grace klinkt wel zo. In de videoclip lijkt Diane op het vergeten zusje van Bettina Köster van Malaria.
Maar haar zang is niet onderkoeld, eerder altijd op het randje van hysterisch. Alsof ze alleen al met haar stem de fascistische legers uit de videoclip op de vlucht wil jagen. Overigens dragen de soldaten varkenskoppen, wat doet denken aan de Pigs van Pink Floyd. Maar het det ook denken aan Animal Farm van George Orwell: de totalitaire machtsaanspraken moeten worden teruggedrongen.
Misschien een goed commentaar op de tijdgeest. Maar bovenal een herinnering aan Front 242, die op het punt staan hun afscheidsconcert te spelen. Ook zij speelden herhaaldelijk met hints naar totalitaire regimes in hun presentaties in videoclips of op het podium. Een coverversie als deze is een mooi gebaar om afscheid te nemen.
Samplers en synthesizers komen hier echter helemaal niet aan bod. De beat van het origineel wordt gespeeld door een live drummer, wat erg interessant klinkt maar niet per se in de richting van de dancefloor wijst. De technoïde stoomhamer wordt niet gebruikt, de gitaar wel; die klinkt als een kettingzaag. Deze versie is dus meer voor de new waver, de gothic of de postpunk vriend. Iedereen die in 1988 verslaafd raakte aan de sampler This is Electronic Body Music zal hier waarschijnlijk zijn neus voor ophalen. Maar als je nog steeds graag danst op Tuxedomoon, Killing Joke of de Sex Gang Children, dan zit je goed.
Diane Grace zorgt ervoor dat je de oude helden nog eens wilt bezoeken of net wilt ontdekken.
