Moeten we De Mens nu echt nog voorstellen? Opgericht in de jaren 90, samen met Gorki en Noordkaap de vaandeldragers van de Nederlandstalige Belpop. Op foto vaak Frank Vander linden en Michel De Coster. In het echte leven – zo gaat dat – aangevuld met het onmisbare talent van Dirk Jans en David Poltrock. Makers van klassiekers als Irene, Dit Is Mijn Huis, Maandag, onze favoriet En in Gent en ook nog een liefdesode aan Sheryl Crow.
Een groep waarvan je meermaals denkt dat ze van de aardbol verdwenen zijn, ook al hoor je ze dag in dag uit op de radio. En dan zijn ze er plotseling weer vanuit het niets met een nieuwe single, zoals nu met Dansen Met De Benen Die We Hebben.
Op het eerste gehoor een niemendalletje. Op het tweede gehoor dat typische geluid van De Mens, maar deze keer wel met 80’s-Nederpoptintje dat wat herinnert aan Het Goede Doel. Simpele effectieve pop, zonder al te veel tralala dat met gemak de stempel draagt van een Belpopklassieker pur sang.
Frank Vander linden doet niks nieuws, maar gewoon wat hij ondertussen al bijna veertig jaar doet: een tekst verzinnen die alleen maar de bollebozen van deze wereld volledig snappen. Maar wel met rijmende woorden die uitmonden in een meezinger vanjewelste. De Mens klinkt op deze single als die vertrouwde vriend die je al decennialang kent, maar waarvan je omwille van het geleverde plezier nooit genoeg krijgt.
Facebook – Website – Instagram
