Het leek wel pas gisteren dat Zink uitkwam. Dat de creatieve sappen bij het trio van Dans Dans rijkelijk stromen, lijkt dan ook een overduidelijkheid. Los van alle overduidelijkheden en het stromen van eender welke sappen, vragen wij ons vooral af wie onlangs Wetteren zijn twee reuzen afhandig maakte. Met een gewicht van 100 kilo per stuk en een grootte waarvan zelfs Robert Wadlow afgunstig zou worden, blijft het een mysterie wie het levenloze koppel uit de kerk zeulde.
Dat het coyotes zouden geweest zijn, is de minst waarschijnlijke piste en draagt bijgevolg onze voorkeur. Goed dat Dans Dans, net als wij, wat bij de pinken is en proactief al een ode schreef aan deze harige, reuzen stelende wolfachtige.
Dans Dans zet er, net als de coyote, meteen stevig de pas in. Bas en drum trekken bij aanvang van het nummer een blikje stevige grooves open. De vloeiendheid waarmee de groove van start trekt, wordt echter al snel gecounterd door noties van gitaar en tremolo, en geeft het geheel een seventies retrogevoel mee.
De gitaar is, bij aanvang van het nummer, bijzonder spaarzaam gefraseerd maar wordt, naarmate Coyote vordert, een pak steviger en prominenter. Bert Dockx tovert jazzloopjes uit zijn vingers aan een verschroeiend tempo en dat kunnen wij meer dan smaken.
De heren van Dans Dans hechten bijzonder veel belang aan dynamiek, een voorliefde die ze ook met Coyote nog eens maximaal in de verf zetten. Het ene moment schroeven ze alles terug tot het absolute minimum en gaan ze voor dromerige mystiek. Het andere moment kiezen ze dan weer voor pure onvervalste, jazzy agressie.
Een bijzonder aangenaam voorproevertje in aanloop naar de release van album 6 op 30 september via Unday Records.
Gelieve, indien je een roedel coyotes met reuzen ziet passeren, overigens zo snel mogelijk contact op te nemen met jouw lokale politiezone. Waarvoor dank!
Meer informatie kan je vinden via de onderstaande links.
DANS DANS: FACEBOOK – BANDCAMP – INSTAGRAM
