Een Leuvens instrumentaal drietal die zich vernoemen naar het befaamde Gentse neuzeke, naar analogie met deze lekkernij valt er ook op hun debuut single héél wat gelaagd te snoepen.
Introgewijs sfeer zetten met zacht zoemende synths, melancholisch gitaargetokkel en welgemikte flageoletten hier en daar. Track opbouwen met drumslagen in crescendo, en daar al op het verkeerde been gezet worden als het ritme plots gehalveerd wordt op een rollende baslijn in plaats van los te barsten . Uitstel is geen afstel, want de Mogwaiaanse wall of sound staat opeens wel als een vakkundig gemetst obstakel vlak voor je neuzeke, er is geen ontkomen aan. Tot er wordt beslist om je weer even op adem te laten komen , dan een melodische variatie op je los te laten die met een verschroeiende gitaarsolo het einde mag inluiden. Sterk werk, we kijken al uit naar Gizmo Pt. 2
