Soms gebeurt een afscheid geruisloos. Pas jaren later besef je dat dat ene moment de laatste keer was dat je iemand zag. Andere keren zetten we er veel duidelijker een punt achter. Dat doet ISZA in Ik Laat Je Nu Gaan: de Nederlandse neemt plaats achter het stuur van haar auto en drukt het gaspedaal in, terwijl door haar hoofd flitst “Ik laat je hier nu achter opdat jij het vindt.”
Het is de derde keer dat ISZA op onze deur klopt: eerst was er het gitzwarte, David Lynch-achtige Ik Kijk Toe, dan het lichtere, dromerige Onderweg. Nu brengt ze weer iets helemaal anders: Ik Laat Je Nu Gaan is een afscheidsbrief aan een vriendschap die voorbij is. Toen één van ISZA’s vriendinnen door een zware periode ging, probeerde de zangeres haar met alle kracht te helpen, tot ze zich realiseerde dat ze haar wel tot de drempel kon brengen, maar niet erover kon helpen. Je kan immers niet in iemands hoofd kruipen en de manier waarop die naar het leven kijkt veranderen.
Ik Laat Je Nu Gaan barst niet meteen los: het duurt even voor het nummer de juiste toon en snelheid vindt. Pas halverwege lijkt ISZA het écht te laten gaan: in haar beheerste, kristalheldere stem klinkt plots een snik, terwijl de sfeer omslaat als bij het grote keerpunt in een film. De heldin van het verhaal kiest haar eigen pad, er is geen weg terug. Toch slaan de laatste regels de deur niet helemaal dicht: “Ik laat me hier nu achter / Hoop dat jij me vindt.”
