De beet van de barracuda is als volgt: de vis bijt maar één keer en dan bloedt het slachtoffer hevig. De slechte vader uit Bad Dad’s Dead raakt ook gewond met het mes dat zijn vrouw tegen hem gebruikt. Om hun kind te redden.
Maar meteen vanaf het begin: het beginscenario waarin het kind al bang is voor de vader wordt verteld op de rustige klanken van gitaar en accordeon.
Je zou kunnen denken dat de boze vader net thuiskomt uit de havenkroeg. Vanaf het moment dat de vader zich realiseert dat noch zijn vrouw noch zijn kind zijn avondeten heeft klaargemaakt, verandert de sound en wordt het dreigender, passend bij de situatie.
De vader pakt het pistool uit de kast en de finale lijkt niet goed af te lopen voor moeder en kind, maar de moeder reageert en pakt een mes om actie te ondernemen tegen de agressieve vader. Zodra de vader is uitgeschakeld, verandert het nummer voor de derde keer en speelt de band een bijna ontspannen popsound.
Een zeer interessante manier om dit verhaal te vertellen.
Misschien kun je het zien als een komische versie van de murder ballads van Nick Cave of The Doors. Als je zo’n nummer maakt, heb je een band nodig die de verschillende delen achter elkaar kan spelen. Maar de oprichters Bart Leys (schrijver/zanger/gitarist) en Niels Verellen op drums en Jens Wollputte op bas, evenals de nieuwe Rien de Keyser op keyboards en Seppe Dankers met zijn accordeon lijken daar weinig moeite mee te hebben.
We horen groovy 70s rock die zichzelf niet al te serieus neemt. En een heel serieus verhaal vertelt op een bitter boze manier. Het hoeft niet ieders kopje thee te zijn.
Om de band echt te begrijpen, helpt het zeker om hun live optredens te bekijken. Ze spelen op de festivalpodia van Na fir Bolg in Vorselaar en de Effenaf in Tielen.
We wachten op de vierde single van BBB waarvan we niet weten hoe die zal klinken, omdat de eerste drie singles allemaal anders en verrassend waren.
