Moeilijk. Hoe kan je het anders omschrijven? Want hij is er niet meer. En schrijf eens een stukje over iemand die er – sinds kort – niet meer is.
Even in de kelder gezocht naar de doos met clichés, ongeopend maar nu opengescheurd met de scheur in de stem van Arno Hintjens (1949-2022).
“Hier, c’etait le passé” klinkt het in La Vérité. Want hij wist het. Grote mannen – en vrouwen – weten het. Het leven maakt schijnbewegingen zoals die van Maradona maar op het eind komt de bal op de stip te liggen en fluit de man in het zwart onherroepelijk af.
La Vérité is de waarheid, zijn waarheid. Arno’s zoon, Felix Hintjens, zette er beats onder. En deed dat goed. Maar het is godverdegodverde moeilijk om dit stukje te schrijven. Uiteraard is het een fantastische song van een stervende. Maar laat zijn stem binnenkomen zoals het geluid van zeedieren in zijn Oostende. Oké, de doos met clichés gaat terug de kelder in, waar ze hoort, en Arno zit in ons, waar hij hoort.
Moeilijk.
