22 millimeter. Zo dik moet een ruimtepak zijn om te beschermen tegen alle straling in de ruimte. Dat vond de zanger van 22 For Silicon Alone terug op de website van NASA. De bezieler achter dit audiovisueel project is de Brusselse singer-songwriter, producer en regisseur Alexis Pfrimmer. Wanneer hij de bandnaam lanceerde, was dat niet alleen met die ruimtevaartkundige kennis in het achterhoofd. Hij voegde er een heel persoonlijke betekenis aan toe: “Wat gebeurt er als we onszelf niet langer beschermen en we gaan delen en verbinden?”
Bij het uitwerken van zijn conceptalbum, ontdeed hij zich van enkele ‘beschermlaagjes’ om te voorkomen dat zijn werk ‘opgesloten’ raakte in een bepaald genre. Zo verving hij de klassieke gitaar- en bascombinatie door een viool en baritonsaxofoon, wat ruimte creëerde voor improvisaties en onvolmaaktheden. In 10 dagen schreef hij de teksten samen met François Vinsot, gepensioneerde verslaggever die werkte voor BBC en AFP en werkte samen met jonge artiesten waaronder de violist Joachim Baumerder (Étienne Daho, MAGMA, Ibrahim Maalouf), saxofonist Marti Melia Marganon (Under the Reef Orchestra) en producer Niels Borrey, om er maar enkele op te noemen.
Zijn debuutsingle 0 + 1 = 2 verscheen vorig jaar in februari, als inleiding op het album. Met zijn tweede track Lapazule laat hij ons nu het onzichtbare aanraken en het onbestaande zien. Surrealistisch dwaalt hij qua sound ergens tussen Faith No More en Gojira of tussen Soundgarden, Tool en Muse. De viool in dit genre, op deze manier ingewerkt, zorgt voor een ongehoorde sfeer. Met dynamische ritmes en een verleidelijke rauwheid, laat Lapazule een werelds donkerromantisch geluid horen, geaard in de metalgronden, maar met een wereldse elegantie.
De debuutplaat van 22 For Silicon Alone verschijnt in mei.
