Onze favoriete snarenplukker bij Belgium’s finest dEUS, is altijd Rudy Trouvé geweest. Sorry Mauro.
Toen hij de stekker uit de dEUS-contactdoos trok, was dit niet om een broodjeszaak te starten. Hij trok zich terug in allerhande achterkamertjes, prulhuizen en andere creatieve hoeken. “Fuck de commerce, ik wil oprechtheid en spanning” moet hij gedacht hebben en zo geschiedde. Tal van zijn nevenprojecten waren en zijn nog steeds razend interessant en zo ook zijn werk als producer.
ZWERM (goede naam trouwens!) vroeg Trouvé als producer voor Badminton In Tehran. Een betere samenwerking kunnen we ons moeilijk inbeelden.
ZWERM, euh, zwermt al zo’n tien jaar de wereld rond maar komt blijkbaar (bijna) nooit in België. Als we de bio mogen geloven, hebben ze her en der toch al mooie dingen gepresteerd. Ze zijn ‘van vele markten en instrumenten thuis en zwierven langs zowat alle continenten.’
Dit uit zich (gelukkig) niet in wereldmuziek, maar wel in een mengeling van allerlei stijlen en invloeden. Die maken ze zich eigen in een heel originele en altijd avontuurlijke mix. Reis gerust mee!
We wandelen de plaat binnen met Sinter. Verrassend conventioneel en één van de makkelijkere nummers. Een tribal-achtige drum introduceert de gelaagde opbouw die kenmerkend zal blijken voor vele nummers op de plaat. Net zoals Leftovers. Check zeker de video bij dit nummer op Youtube (zie hieronder). Het geeft wat meer inzicht in hoe de mannen van ZWERM te werk gaan en hoe ze aan hun sound komen.
Daarna is de speelplaats klaar voor experiment, iets meer chaos en botsende wisselingen. Bob’s Infinite Household Appliance Groove geeft het startschot. Alsof ze in een verlaten schuur alle voorwerpen tot instrument bombarderen. Zoek geen structuur, zoek enkel freakiness. Het zet de bakens uit voor gekheid. De muziek is met niets te vergelijken en vliegt van links naar rechts, op en neer en her en der. Cradles stampt zich vooruit met Beefheart-gitaren, valt stil en spoort daarna verder richting afgrond.
Veel nummers voelen als collages en knutselpartijen, met het intense Mabok Laut als luidste song. Metaal-moeheid, maar dan als lied verpakt.
Having A Tendency To Routine boeit ons het minst. Een bass-riff die ons aan de Pixies doet denken (Gigantic, iemand ?), gaat snel vervelen en voelt niet op zijn plaats.
Sotol is gestoeld op een repetitief en simpel gitaar riffje. De duellerende gitaren vullen elkaar heerlijk aan en het geheel zou zo op de soundtrack van een hedendaagse westernfilm passen.
Afsluiten doen we in outer space met Inclined To A Narrow Way Of Life. Geen idee vanwaar de geluiden komen maar wij zijn sowieso al far, far gone.
Lieve lezer, zoals je ziet is dit geen hapklare brok. De experimenteerdrang swingt de pan uit. In al zijn verscheidenheid geeft de plaat zich niet makkelijk bloot dus ‘open your mind’. Je zal er geen spijt van krijgen. En ja, we vragen ons inderdaad af wat dit live zal geven. Uiterst boeiend me dunkt.
