Net zoals mannen weten waarom ze Jupiler drinken (kwestie van een stereotiepe reclameslogans aan te halen), veronderstellen we ook waarom muziekliefhebbers onze pagina’s uitpluizen. Wie dat doet, moet zeker al iets over Wolf Sheriff hebben gelezen. Alles had te maken met de aanloop van wat nu in onze handen ligt: die eerste ep. Uitgebracht op cassette door het altijd fijne Gazer Tapes. Net zoals Dries dat met zijn cassettes doet, merken we eveneens veel liefde voor het vak bij Wolf Sheriff. Amper vier songs hebben ze nodig om er ons van te overtuigen dat hier iets moois in zit. Geen noot is overbodig, wel vier nummers die je gerust kan omschrijven als vier perfecte indiepoprocksongs.
Voor wie een heel klein beetje zijn weg kent in de Belgische underground zal merken dat Wolf Sheriff een klein supergroepje is, want de groep bestaat uit Jimmy Wouters (ex-The Hickey Underworld), Pi Fleuchels (The Third Kind, Buffoon), Bert Roos (Huracán) en Stef Niemans (The Tabasco Collective). Gasten met strepen op de schouders dus.
Vier songs en wat opvalt is het dat stuk voor stuk oorwurmen van een hoge kwaliteit zijn. Songs die je in feite als perfecte pop zou kunnen omschrijven (ten minste als je pop als een rekbaar begrip ziet) en waarin je na iedere beluistering meer en meer in kan ontdekken, en dan hebben we het vooral over het geniale gitaarwerk dat zich situeert tussen het lo-fi indiegenre en shoegaze. Niet dat je er ooit zal in slagen om Wolf Sheriff in één hokje te krijgen.
De tape begint met Anhedonia waar eerder deze week een video van verscheen. Alles klopt in deze song: het perfecte begin, de gitaartjes die je wil horen en met de juiste riffs die niet uit je hoofd geraken. Indie dat wel, maar dan wel het soort indie dat je nooit beu raakt. Dat kun je ook zeggen over It’s A Place Of Death & Decay, en of het nu aan de titel ligt of niet, het is een tikkeltje doomy.
In feite zit zo wat alles verwerkt in het geluid van deze vier, zo zitten er wat progrock-elementen in I’ll Have What I’m Having. Of gewoonweg hoe je geniaal omgaat met het werk van je helden, en quasound wat in het verlengde van wat Tim Vanhamel tegenwoordig doet met zijn Millionaire. Iedere band heeft op de één of andere manier wel iets met The Beatles, en bij Wolf Sheriff hoor je dat het meest op de afsluiter Jim.I.Am. Zelfs de fanfaretrompetjes op het einde zijn een schot in de roos. Alle vier goed!
