Wire, meesters van de strakke tegendraadse art rock, post punk en avant-garde en alles wat daar tussen ligt, zijn in 2017, veertig jaar na het debuut Pink Flag (1977), een aantal muzikale heroriënteringen verder en na de glorieuze terugkeer naar het krachtige art punk-geluid in 2002, volop aanwezig en nog steeds uitermate relevant. Dra pakt band uit met het door frontman Colin Newman gecureerde DRILL-festival; unieke avonden op verschillende locaties in de wereld waar verschillende muzikale stijlen aan bod komen, op 13 mei ook in de AB in Brussel. En er is het nieuwe album Silver/Lead, alweer de zesde studioplaat sinds de heropstanding in 2002.
In 1977 kon je, nog net het label punk op de muziek van Wire kleven. Maar het debuut Pink Flag toonde al dat de band zoveel meer in zijn muzikale mars had, zoals bevestigd werd op de albums Chairs Missing en vooral 154 waar veel ruimte voor experiment was, labelen werd alsmaar moeilijker. Wire pakte uit met een unieke mix van postpunk, pop, new wave en avant-garde. In de late jaren tachtig tot en met 1991 koos de band voor een meer elektronische koers, wat zou leiden tot het vertrek van drummer Robert Gotobed. Als trio doopte het gezelschap zich om tot Wir in 1991, wat resulteerde in één album en een EP en toen was het plots ook over and out. Na een hiatus van ruim twaalf jaar verraste Wire, met een teruggekeerde Robert Gotobed, vriend en vijand in 2002 met de EP’s Read and Burn 01 en Read and Burn 02 en met het daaropvolgende album Send (2003). De gitaren mochten weer luid, het tempo erg hoog. Send was een echte mokerslag die barstte van de vitaliteit, alsof de band de draad van Pink Flag weer wou opnemen en die koers verderzetten maar dan beter, sneller en luider. Het werkte, Wire stond weer op de kaart en misschien behoort Send wel tot hun allerbeste werkstukken. Dan volgde nog de EP Read and Burn 03 (2007), er werd ook weer getourd en sindsdien volgden albums van het herenigde Wire elkaar in snel tempo op.
Waar Send nog ongegeneerd maniakaal ‘in your face’, hard, snel en compromisloos klonk, zijn de daaropvolgende albums een stuk toegankelijker, soms zelfs tongue-in-cheek en poppy zonder gezichtsverlies, want – en vraag me niet dat uit te leggen – typisch Wire. Het knapst van al is dat sindsdien de hele muzikale geschiedenis van Wire in de muziek vervat zit. Natuurlijk wordt er nog gerockt en er blijft genoeg ruimte voor experiment, al ligt vaak het tempo aanzienlijk lager dan op Send.
Zeker zo op Silver/Lead, de jongste worp van Wire, misschien wel, Wire’s ’traagste’ plaat ooit. Met onweerstaanbare knappe lome tracks zoals Forever and A Day en de heerlijke albumopener Playing Harp for Fishes, en het al even prachtige Diamond in Cups. Of ook This Time. Colin Newman zingt “This time it’s gonna be better”. Wel, het werkt alleszins. Aan sfeerschepping geen gebrek, knappe melodieuze, dan weer broeierige gitaarsound en wat een fantastische strakke percussie. Newman zingt trouwens beter dan ooit. Ook An Alibi kabbelt rustig en lustig voort. Ja, de muziek kabbelt nogal vaak op deze plaat. Maar dat niet het hele album een en al stormtij is stoort geen ogenblik. Integendeel. Knap hoe de nummers opgebouwd worden om tot een bepaalde climax of catharsis te komen, zoals meesterlijk gedemonstreerd wordt op Sonic Lens. En hoe desperaat en wanhopig klinkt Brio?
Ik wil niet vloeken in de de kerk, maar Sleep On The Wing klinkt haast Pink Floydiaans. Dit was wel de laatste band die je ooit met Wire zou associëren, niet? De gitaarpartij zou met heel veel fantasie van David Gilmour kunnen zijn maar ook de algehele sfeer van het nummer durf ik het label opkleven. Ok, breng pek en veren maar…
De enige track waarop het tempo gevoelig opgedreven wordt is Short Elevated Period, dat opvallende gelijkenissen met Germ Ship (Read & Burn 01, 2002)vertoont, zij het met een paar maten verschil. Short Elevated Period is eigenlijk de enige Wire song die op elk ander voorgaand Wire-album had kunnen staan in de periode 2002-2016 en vormt zo een beetje het buitenbeentje op Silver/Lead. Zonder teveel overdrijving kun je rustig stellen dat Silver/Lead zowat dé tegenpool is van Send.
Voor de fans van Pink Flag, Chairs Missing, 154 en Send is dit album misschien even flink wennen, voor fans van Object 47 en volgende, klinkt Silver/ Lead wellicht als de volgende logische stap voor de band. Dat is het misschien ook wel maar met Wire weet je nooit. Voor het zelfde geld pakken ze de volgende keer weer met een album uit dat de snelheid en luidheid van Send nog overklast. Silver/Lead mag dan niet zo ‘punk’ klinken, dat Wire nog steeds onvoorspelbaar blijft en de band lekker dàt doet waar zélf zin in heeft, is meer ‘punk’ dan heel wat onterecht gehypte gestileerde prefab-bandjes, niet?
Alleszins verdient deze plaat jouw aandacht: een weerom ietwat andere Wire, en toch o zo herkenbaar in de sound. Aan het wat tragere tempo wen je vast wel, geniet van de opbouw en sfeerschepping die op Silver/Lead overheerst en de plaat tot een knap werkstuk maakt.
