Luidkeels fluisteren ze ons toe dat ze zich voor hun tiende album niet lieten vertragen, noch opjagen door chaosjaar 2020. Whispers In The Shadow bewandelt het eigen pad voort, zoals ze dat altijd deden. En dat klinkt flink door in hun nieuwe album Yesterday Is Forever.
Elke ‘gisteren’ verglijdt in het eeuwige voortbestaan… En daarom blijft het antwoord van de Weense band ook hetzelfde als voor alle crises van de laatste 24 jaar van hun bestaan: “Goede muziek en een goed gevoel voor humor. Stilstand en herhalingen zijn vreemde woorden in de steeds evoluerende bandkosmos.” En dat is ook erg duidelijk bij deze band, waarvan we elk album steeds beter vonden dan het vorige. Voor Yesterday Is Forever haalden ze er een 12-snarige, akoestische gitaar bij, die een nieuw donker folkgeluid vermengt met de klassieke gothrocksound, bij elkaar gehouden door de onmiskenbare stem van zanger Ashley Dayour.
“Fear not for the future, weep not for the past” (Percy Byshee Shelley). Forever 1985 was het eerste voorsmaakje dat we te horen kregen van het album. Als een dreigende waarschuwing, gericht tegen elke vorm van ongezonde liefde voor het verleden en uit de hand gelopen nostalgie, is het een spiegel die Ashley Dayour (zang, gitaar, toetsen), Martin ‘Acid’ Gutmann (toetsen, piano), Alexander Kühmayer (drums, percussie), Zebo Adam (bas) en Lazy Schulz (gitaar, bas) ons voor houden. “A better scene. A better sound. A truer, a darker underground.” Met een krachtige rocksound en een rebelse Bowie in gedachten, moeten we met niet veel meer woorden uitleggen dat deze heerlijk klinkt.
Teasing, uitdagend wild maar volledig beheerst (uiteraard!) klinkt Adrift, met een sterke eigthies gitaarsound, Cure-iaanse baslijnen en karakteristieke synths. “Ego, Ego let me in, I’m here by own free will.”
Walk On The Mirror neemt je mee naar een zwart-psychedelisch wonderland in een zachter nummer, met strijkers en gitaargetokkel. Roffelende drums en klokgelui geven dit donkere sprookje ook een bepaalde theatraal karakter in al zijn schoonheid.
Een hoog rockgehalte in de gitaarriffs geeft het uptempo Passion Project een rebels, bitterzoet kantje, terwijl The Horror – zoals de titel belooft – de uithoeken van je reinste nachtmerries verklankt. Krakende houten balken en snerpende vogeltjes kondigen de narigheid al aan, die bevestigd wordt door de met effecten beladen vocals. Traag, met zorgwekkende ritmes die op je schouder tikken neemt de track je mee langs schitterend brute uitbarstingen waarin Dayour de angst toeschreeuwt in duisternis, samen met beukende drums en verscheurende gitaren.
The Futurist die er op volgt, klinkt (door het grote contrast?) bijna optimistisch met akoestische gitaarakkoorden, hoewel dit slechts een illusie blijkt. Het spookachtige gehuil van de synths en de triggerende strijkersgeluiden geven ook deze toekomstgerichte track een dystopisch kantje.
In Toxic Express gaan drums en gitaren ‘full speed ahead’, waar al snel een psychedelische twist aan toegevoegd wordt. Gedreven door het ritme, klinkt A War That Never Was als een rigide mars, verzacht door houtachtig gefluit, hoewel die oorlog die nooit was, toch behoorlijk hard klinkt. “The skin fell from their eyes.”
Een poppy ritme opent Straight & Narrow, waar donkere bassen meteen de diepte geven aan het nummer. Een track met prachtige moodswings van psychedelische gedreven speelsheid, naar strenge weerstand tot akoestische zachtheid en glinsterend sprankelende ‘Spaß’!
“Are you not tired of being so angry?” The I In The Void neemt je mee langs het gefluister van eigen persoonlijke schaduwen en draagt enorm veel tristesse in zich. Een grimmige synthlijn bevestigt en de track zwelt aan, zoals enkel eigen gedachtespinsels dat kunnen.
En dan is er voor de digitale luisteraars nog een bonustrack. Niets minder dan een ijzersterke cover van I’m Afraid Of Americans van David Bowie. De leadgitaar klinkt even verscheurend treffend als in het origineel, de baslijn werd nog wat donkerder aangestipt en de drums kloppen des te treffender. Daarbovenop klinkt Ashley’s stem on-ge-loof-lijk in deze track. Een (onverbeterlijke?) versie van een brandend actuele track die al enorm sterk was, klinkt hier nóg heviger en intenser.
De gothrock – en toch ook met heel wat punkrockattitude – in de sound van Whispers In The Shadow kreeg op dit album een extra psychedelische twist, waar het waanzinnige gitaarwerk zeker voor iets tussen zit. Yesterday Is Forever werd een album met heel wat diversiteit in de tracks, zonder dat er eentje tussen zit die je niet aan dit bijzondere vijftal zou kunnen toekennen. Een dikke, duidelijk donkere draad in hun persoonlijke bandstijl blijft sterk aanwezig. De ene keer een beschermende draad, waarna verstikkend, vast stroppend, beangstigend los, in de knoop, … maar iedere keer onmiskenbaar Whispers In The Shadows, wat Yesterday Is Forever een daverend eclatant album maakt.
Yesterday Is Forever is digitaal en op cd verschenen bij het label Solar Lodge.
Facebook / Bandcamp / Website / YouTube
