We hebben er het nodige engelengeduld voor moeten opbrengen, maar met Several Others is daar eindelijk de opvolger voor het felbejubelde debuut Image (2018) van Whispering Sons.
De band trok zich vorige zomer terug in de GAM studio’s in de Ardennen voor de opnames van die moeilijke tweede. Debuutplaat Image kwam er 2 jaar na hun overwinning in Humo’s Rock Rally en werd overladen met vier- en vijf sterrenrecensies. Dat het geen sinecure zou worden om dat kunstje nog eens over te doen is een understatement. Gebukt onder een loden druk trok de band zich tijdens de lockdown terug met één doel voor ogen, de lat nog wat hoger leggen. De drang naar perfectionisme loopt als een rode draad door deze plaat. Waar de band met vooruitgeschoven radiosingles Surface en Heat nog het vertrouwde Whispering Sons geluid liet horen, kleurt het op de rest van de plaat toch vaker buiten de lijntjes.
Dead End opent rustig met een donkere baslijn en een drum die zich voorzichtig in de debatten mengt. Het zet de toon voor een trip van 38 minuten. De sound op de nieuwe plaat klinkt vaak meer direct, in your face, waarmee de band hun straffe live sound probeert op plaat over te brengen. Want het mag duidelijk zijn, dit is wat de band nog altijd het liefst doet, live spelen! Wie hieraan mocht twijfelen moet er maar eens het strakke tourschema bijnemen die het vijftal vanaf volgende maand afhaspelt.
Radiosingle Heat nestelde zich al een tijd in ons gehoorkanaal. Een eerste hoogtepunt op de plaat komt er bij (I Leave You) Wounded. De band klinkt op dit nummer heel donker en het samenspel van de muzikanten en zangeres Fenne Kuppens klinkt als een spel van aantrekken en afstoten. There’s Blood Everywhere I Look mompelt Kuppens terwijl de band trance-gewijs alle registers opentrekt. Op Vision wordt het postpunk gaspedaal nog wat dieper ingedrukt en nemen de gitaren terug wat meer de overhand. Het is finaal Fenne die de trekker overhaalt met felle vocale uithalen in het tweede deel van deze fijne track.
Screens haalt de vaart wat uit de plaat en doet wat denken aan Chelsea Wolfe en Emma Ruth Rundle. Het is even op adem komen want met Flood loert het gevaar opnieuw snel om de hoek. Op dit nummer horen we een meer elektrisch geluid van de band (The Soft Moon iemand?). Met het vertrouwde Surface zet Whispering Sons de finale in van de plaat. Slottracks Satatango en Surgery besluipen je als een tarantula een fruitvlieg. De finale postpunkinjectie doet ons vergeten dat we tussendoor met Aftermath zowaar een minder nummer op de plaat gehoord hebben.
De drive naar meer en de drang naar perfectionisme heeft het beste in Whispering Sons naar boven gehaald. Several Others laat naast de traditionele gitaarlijnen vaak een breder geluid horen en de dreigende vocalen grijpen je weer als vanouds bij het nekvel.
Laat die liveshows maar komen!
