“Se retirer alors qu’on gagne”, stellen de Franstaligen wanneer ze het hebben over stoppen op het hoogtepunt. Wel, laat ons zeggen dat Weezer deze wedstrijd niet gewonnen heeft, sterker nog, ze hebben niet eens meegespeeld. We mogen spreken over forfaitcijfers. Ok, toegegeven, misschien zijn we hard, maar de glorieuze dagen van het Blue Album met monsterhits als Buddy Holly, Say It Ain’t So, en Undone – The Sweater Song liggen al een lange tijd achter ons (25 jaar om exact te zijn). Iedere zichzelf respecterende dertiger kan aan elke song van het Blue Album een moment kleven uit zijn of haar prille puberteit. Of zijn wij de enige die voor de spiegel luidkeels meekweelden met een haarborstel in onze handen? “If you wan’t to destroy my sweater!”. Genoeg over dit iconische album. Terug naar de harde realiteit.
Het Teal Album dat de band van frontman Rivers Cuomo uitbracht in januari dit jaar voorspelde eigenlijk al niet veel goeds. Een hoop covers van liedjes die iedereen kent, net vanwege het briljante originele nummer, zo weinig bewerkt of gepersonaliseerd dat dit gehele album enkel een belediging kan zijn voor deze klassiekers. Een album dat eventueel nog kan dienen in één of andere karaokebar. Genoeg over dit coveralbum. Terug naar de nog steeds harde realiteit.
Can’t Knock The Hustle was de eerste teaser van hun nieuwe, toch wel langverwachte album met eigen materiaal. Het is een funky track die een voorsmaakje wordt voor de rest van het album. De gitaren verdwijnen naar de achtergrond en Weezer experimenteert met pop melodieën, piano en zangstem. Toegegeven, het nummer is catchy en het refrein met Spaanse lyrics (beperkt tot “hasta luego, adios”) blijft hangen, maar in sé is het een nogal plat commercieel nummer. Als ze dachten dat door Pete Wentz van Fall Out Boy mee te laten spelen in de videoclip, ons nostalgisch gevoel wel zou aanwakkeren, hadden ze beter moeten weten (hoewel de videoclip het nummer wel een boost geeft).
In Zombie Bastards stelt River “We can go up, we can go down”, als dit een vraag was, weten wij het antwoord al. High As A Kite is een ballade, waarin de piano de voornaamste melodielijn op zich neemt. Nu de verwachtingen na twee nummers reeds laag liggen, kunnen we dit nummer nog in perspectief plaatsen. Samengevat kan dit wel werken op een festivalweide met wat vrienden en een heleboel pinten. Tijdens Living In L.A. keken we wat betrapt rond ons, om zeker te zijn dat niemand kan meeluisteren. Katy Perry meets Maroon 5, maar dan geschreven en gezongen door een 48-jarige man. Plaatsvervangende schaamte is aan de orde. Het enige liedje dat de boel enigszins nog tracht te redden is Byzantine. Het nummer is licht en simpel, maar stoort alvast niet en past perfect bij de zonnige februaridagen die we net hebben gekend.
“Say it ain’t so”. Want het moet gezegd: het doet pijn om niets goed te kunnen schrijven over een band die toch een stukje van onze puberteit heeft bepaald. Misschien staan we op 1 maart 2019 op en blijkt dit allemaal een grap te zijn. Indien niet, dan klampen we ons wel vast aan onze jeugdherinnering uit 1994, want eerlijk is eerlijk, als de band was gestopt op hun hoogtepunt dan bestond ze nu al 25 jaar niet meer. “Hasta Luego, Adios!”, Weezer.
Weezer is te zien op vrijdag 28 juni op Rock Werchter (maar we kunnen je zo tien namen geven waar je die dag beter je tijd in kan steken). Hun Black Album komt uit op 1 maart 2019.
