Wij waren erg te spreken over het debuutalbum Crawling en de tweede Wardrobe plaat Giving Up A Ghost. Twee albums vol mooie, melodieuze songs met knappe arrangementen. Maar na twee melodieuze platen vond frontman Johan Verckist het tijd om een nieuwe richting in te slaan. De band dook de studio in met Damien Vanderhasselt (Millionaire, Mintskov) en ging aan de slag met verknipte beats, samples, overstuurde drums en stemeffecten.
Met de singles Sugar Pyramids, Vexed Question, Dead End Kids en Goldilocks Principle maakten we kennis met het vernieuwde Wardrobe-geluid. Alles klonk veel steviger en donkerder dan voorheen. Een beetje spijtig dat we afscheid moeten nemen van de oude-Wardrobe want de nieuwe Wardrobe is toch wel iets helemaal anders.
De opener Vaudeville zet onmiddellijk de toon van het hele album, een sequence die heel het nummer blijft duren en Verckist die zijn tekst declameert. Na twee minuten krijgen we een lading overstuurde gitaren en drums waarvan het lijkt dat ze van de trap gegooid worden. Hier missen we toch wel de fijngevoeligheid van de oude Wardrobe. De aanstekelijke singles Dead End Kids en Vexed Questions volgen en daar vinden we toch nog enige subtiliteit in terug.
Met Walk Away krijgen we weer perfecte Wardrobe-pop terwijl de single Goldilocks klinkt als een combinatie van dEUS en Queens Of The Stone Age. Ook Don’t Stop doet ons denken aan het experimentele van Tom Barman en co. Met Astral Science gaan Verckist en co terug naar hun oude sound waar af en toe wat vreemde geluidjes in komen klinken. Hier primeert de song en niet de effecten die af en toe komen opduiken.
Nail House is gebouwd rond een experimentele drum, maar de song op zich is heel melodieus en brengt het beste naar boven bij Wardrobe. Single Sugar Pyramide en Under The Punches leunen vooral op diverse effecten en hebben iets van futuristische glamrock. Het ingetogen Cardboard City sluit het album af met een orgeltje en een drum die uit een oude ritmebox lijken te komen. Een klein pareltje tussen al het stevige geweld van de andere songs.
Stilstaan is achteruitgaan. Wardrobe wil zichzelf niet elk album kopiëren, dat begrijpen we volledig. Het is alleen even aanpassen. Dit is meer een plaat die moet groeien, terwijl we dat bij de vorige albums niet hadden, daar was de klik onmiddellijk. Maar Jason is zeker een avontuurlijke plaat geworden vol variatie en kwaliteit.
