Af en toe valt er een schijfje uit de lucht waarvan je meteen voelt dat het helemaal klopt. En jawel, deze tweede EP van VVYNN omhelst krachtig en zonder loslaten. Het Aalsterse trio (Angie Clopterop: zang en gitaar, Jonathan Roseleth op drum, Koen Jacobs op bas) brengt 4 songs die heerlijk eerlijk tegen de schenen rocken. Met de kracht van een hevige herfststorm: oliejas en zuidwester helpen niet meer, want de songs kruipen waar ze niet gaan kunnen.
Opener Sirens komt je met een snijdende riff tegemoet, neemt je na enkele maten een versnelling hoger mee, voor wat pas zal eindigen bij het laatste nummer, om dan de ep onmiddellijk opnieuw van meet af aan te willen beluisteren.
De fijne videoclip die dit nummer extra diepte geeft, verraadt een perfectionisme dat ook in de songs geslopen is. Mooi opgebouwd, afwisselend ingetogen en uitbundig. Uitbarstingen die reikhalzend doen uitkijken naar een live beleving.
In Beast kunnen de goede voornemens tellen: ‘Subtle bitterness is what I will settle for this time.’ Rauw. Stevig. Nadrukkelijke drums zorgen voor een natuurlijk meedeinen op het ritme, terwijl zangeres Angie Clopterop je met een gracieuze eigenheid in de stem mee neemt naar weerbarstige berusting.
De drijvende kracht waarmee Shewolf een aanvang neemt, verbergt een alter ego, dat zich doorheen de song verder ontketent,vergezeld van een melodie die het verhaal vertelt van innerlijke achtervolgingswaanzin, en je opgejaagd achter laat.
Afsluiter Glass Floors hunkert naar verloren liefde in wederom een in subtiele rock gedrenkte zoektocht, waarbij je verstard in onwetendheid de angel van het verleden moet aanvaarden.
Vaak wordt er gezocht naar herkenningspunten in andere bands, referenties, blauwdrukjes als het ware, maar deze ep heeft dat niet nodig: deze klinkt voor de volle 100% als VVYNN, en dat is alles waar we konden op hopen. Als er één sirene is waarvoor we op de klippen moeten lopen, dan graag deze!
KOEN CAEMAERT
