Je weet wie er schuilgaat achter het vage alter ego VAAGUE: het is Antoine Pierre, de immer energetische drummer van TaxiWars, Urbex en Next.Ape. Hier staat hij er solo voor: met slagwerk én elektronica gaat hij op zoek naar de relatie tussen de hartslag van het publiek en zijn eigen instrument. In het resultaat schemert Antoines jazzachtergrond door, maar nemen de beats je toch vooral mee naar een stomende club.
Na het obligate snippertje met prikkelende geluiden dat voorafgaat aan zowat ieder album, trapt hij pas echt af met Leviathan. We hadden een paar luisterbeurten nodig om onze weg te vinden in dit oerwoud van pulserende synthesizerklanken en boetserende drumgrooves en breakbeats, maar zoals zo vaak geldt hier het huizenhoge cliché: dit is muziek waar je moet instappen en waardoor je je vooral moet laten inpalmen en meeslepen.
Single Amsterdamn klonk voor onze collega te veel “als een aanloop naar iets groters” en voelde “als alleenstaande track net iets te veel aan als een dertien in een dozijn-geval.” Binnen dit grotere geheel is het veel beter op zijn plaats: bovendien zorgt de dromerige gitaar van Stuart McCallum voor het ideale contrast met al dat elektronische geweld. We hadden nooit gedacht dat die weemoedige klanken zo perfect zouden passen op Antoines onstuitbare beats. Alsof tijdens een bloedhete feestnacht plots een vlaag frisse lucht komt binnenwaaien. Let ook op de video van Laura Matikainen, een creatieve collage van foto’s die Antoine tijdens al zijn muzikale reizen nam.
Soms trapt Antoine ook in een paar bekende valkuilen. Zo is Prospekt Park de vuller van de plaat: we hebben dit allemaal al eens gehoord. Mekaniks klinkt dan weer als binnenwandelen tijdens een repetitie van de drummer terwijl hij te geconcentreerd is om je op te merken: het is een nummer dat veel zoekt, maar weinig interessants vindt. Gelukkig duurt het minder dan twee minuten en is het meteen daarna aan Sunset Junktion, dat met onheilspellende soundscapes en een opzwepend ritme de soundtrack vormt voor een spannende filmscène.
We’ll See, met de tintelende stem van Anna McLuckie aan Antoines zijde, klinkt als een nummer uit de late jaren ’90, genre Air of het vroegere Hooverphonic. Dit wegzetten als kopieerwerk zou het echter oneer aandoen: daarvoor grijpen Anna’s fluwelen gezangen je te veel bij je nekvel en is het drumwerk te aanstekelijk. Toch lijkt het alsof Antoine zich op dit album nog een beetje inhoudt: voortdurend stel je je de vraag hoe dit live moet klinken, wanneer het echt donker is en een volle zaal zich in het zweet staat te dansen op deze muziek. Dat ontdek je op vrijdag 25 oktober in het voorprogramma van Acid Arab in Gent en op woensdag 13 november op het Fifty Lab Festival in Brussel.
