Een maand geleden werden we verrast door de betoverende zang en de surrealistische tekst van Come Undone, de nieuwe single van de groep UMM. Het beeld van een diepzeeduiker, helemaal alleen op de bodem van de onontdekte oceaan, bleef meteen op ons netvlies hangen bij de regels “Deep sea diver / Don’t you sink too deep / It’s morphing your thoughts / You hallucinate / All the deep sea creatures drifting.” Die Deep Sea Diver is meteen ook de titel van UMM’s eerste album.
Come Undone was de gedroomde opener geweest voor deze plaat, maar gek genoeg is het pas het derde nummer. Aftrappen doen we met Rubberband. Ook dit begint met synthesizerklanken die recht uit de jaren tachtig hierheen geflitst lijken, maar al snel trekken engelachtige zang en flarden grootse en meeslepende filmmuziek de aandacht volledig naar zich toe.
De leden van UMM houden van experimenteren, kneden en knutselen. Daarom heb je als luisteraar soms wat geduld nodig. Zo begint Healer met olijke houtblazers en een theatraal melodietje, mét beat. Pas voorbij de helft stabiliseert het nummer en hypnotiseert het je helemaal, met zelfs nog een plottwist op het einde.
Ook het bloednerveuze ritme van The Void valt moeilijk te verteren en laat ons meer dan eens naar adem happen. Maar net daarna krijgen we met Feather Coat wel de perfecte afsluiter voorgeschoteld, waarin alles wat dit album zo goed maakt nog eens in geconcentreerde versie voorkomt.
Je weet dus zelden waar je aan toe bent bij de eerste noten van een nummer op deze plaat, maar beloond word je altijd. Dat is de verdienste van alle vijf de UMM’ers, maar toch vooral van zangeres en frontvrouw Lise Daelemans. Het is haar magische stem die de luisteraar door dit dromerige universum gidst, terwijl zij haast achteloos flarden surreële poëzie in het rond strooit, zoals “You’re an island far from here” in het hemelse Carry You.
