Hoe vang je muziek in woorden? Hoe beschrijf je heel precies hoe een bepaald nummer klinkt? Hoe breng je de ervaring van een goddelijke luisterbeurt over naar het papier? Niemand die het echt weet. Een mogelijkheid is de vergelijking: je schrijft aan welke bekende artiesten een nieuw talent doet denken.
Laat ik daar dan mee beginnen. De tweeëntwintigjarige Tristan laat zich immers in geen enkel hokje wurmen. Op Olso, de opener van haar eerste ep, vervelt ze op iets meer dan vijf minuten tijd van een bezwerende sirene tot een schuchtere jazznimf en een ontketende triphopdiva die zich een weg baant tussen de breakbeats, om te eindigen als een nachtclubzangeres in een rokerige film noir. Dat deze wonderlijke trip niet uitmondt in een desoriënterende kakofonie, getuigt van Tristans grootse klasse. Zoveel kunde, zoveel rijpheid, en toch nog zo jong.
In het echte leven blijkt Tristan in Gent te wonen en Isolde te heten – deze Keltische prinses koos als artiestennaam dus de naam van haar mythische minnaar. Eind vorig jaar liet ze haar eerste single Weslanda los, een razendspannende nachtrit vol donkere synthesizerklanken waar Tristans goddelijke stemgeluid zich omheen kronkelt, terwijl ze steeds maar herhaalt: ‘I don’t need people, but I’m the kind who needs them around, without them needing me.’
En dat zijn dan nog maar twee van de zes wonderlijke nummers die deze ep sieren. Plankton, een collage van zeegeluiden en gekke bliepjes, had ze beter achterwege gelaten, maar wanneer we haar stem wel horen, is Tristan onnavolgbaar. De teksten zijn mysterieus en meeslepend, maar nergens nietszeggend (‘Once again I promised myself to leave and never come back,’ zingt ze in Maljaande, en ‘I know we’re safe here, but somehow I choose to be afraid’), en nummers als Lolaluli en Interdimi solliciteren openlijk naar een plekje op de soundtrack van een David Lynch-film. Tristan is een sirene bij wiens goddelijke gezang je wél dicht in de buurt mag komen.
