The Whereabouts of J. Albert is de band rond Joeri Dobbeleir die in het verleden deel uitmaakte van Monster Youth en Giants Of The Air en momenteel ook speelt bij het krautrocktrio Motor!k. Drie jaar geleden verscheen hun naamloze debuut met daarop een eigenzinnige mengeling van rokerige rock, rootsy blues en shoegaze. Zonder veel promotie wist dit debuut de aandacht te trekken. Zo werden er twee songs gebruikt in de VRT documentaire De Fiscus en mocht de band het voorprogramma verzorgen voor Daniel Lanois en Silvert Hoyem.
Het nieuwe album begint ingetogen met The Black Hour, in de intro horen we een retro orgel en de warme, diepe stem van Dobbeleir. Af en toe komt de lapsteel van Kristof Vansteenkiste om de hoek kijken die nog meer dreiging aan het nummer toevoegt. Met zo’n opener zijn we al volledig mee. Het titelnummer steunt op een reggae ritme zonder dat het echt reggae is. De gitaren vullen de song subtiel aan en bij het refrein moeten we een beetje aan Leonard Cohen denken. Waarschijnlijk omdat de vrouwelijke backings in combinatie met de stem van Dobbeleir voor magie zorgen net zoals bij de nummers van Cohen.
We Don’t Have Forever is het eerste uptempo nummer. Weer kleuren die warme gitaarklanken de song mooi in. We zouden dit pareltje als dreampop kunnen klasseren. All My Trials gaat dan weer meer de stevige desertrock toer op, in de lijn van Mark Lanegan. Ook bij Blow By Blow blijven we in dezelfde sfeer hangen. Tantalus is donkere pop waarin de sublieme lapsteel het nummer opnieuw een bijzonder sfeertje geeft.
In Common Ground horen we een combinatie van Tindersticks en Cohen wat zorgt voor een logische mix die er best mag zijn. Voor Truth Of The Matter wordt weer de gitzwarte dessertrockschuif open getrokken en voelen we zo al de donkere wolken afkomen. Truth Of The Matter sluit de plaat op een warme sfeervolle manier af. De knappe arrangementen zorgen ervoor dat het nummer aanvoelt als een warm deken.
Methodology is een sublieme plaat geworden met veel diversiteit. Er hangt altijd wel een duister sfeertje in de songs zonder ooit echt zwaar op de hand te worden. Het album is de perfecte soundtrack voor de koude winter die er aankomt want van deze songs krijgen we het echt wel warm.
