Het is al zo vaak gezegd, en toch betrap je er jezelf op dat je het toch doet: je blindstaren op de verpakking. Wellicht is het idiote hoesje (een ode aan de spaghettiwestern, het lijkt er in de verste verte niet op) er de oorzaak van dat deze ep zeer lang op de stapel van te beluisteren releases is blijven liggen. En toch, The Valkarys uit Schotland klinken vrij fantastisch, en als je deze jongen niet gelooft, luister dan naar Steve Lamacq luisteren, want de Britse dj zegt krak hetzelfde.
Niet dat deze garagerockband iets vernieuwends doet, gewoon het beste uit de Flying Nun-cataloog nemen (ook al zou het best kunnen dat ze er nog nooit van gehoord hebben) mengen met wat Britpop en 60s psychedelica, en dit allemaal mooi verpakt in radiovriendelijke liedjes van drie minuten.
Zelf beweren ze dat The Beatles, Velvet Underground, The Brian Jonestown Massacre, Bob Dylan en The Verve de grote invloeden zijn, en het is beslist waar dat je op de vijf topsongs een typische Britse sound hoort, de stem van Scott William Dunlop lijkt zelfs een tikkeltje op die van Noel Gallagher en dat vinden wij alsnog een positieve referentie.
De band is niet nieuw, in feite al zo’n tien jaar bezig, hun debuut werd zelfs gelauwerd door Carl Barat van The Libertines die hun songs op zijn dj-sets draaide. Met de komst van zangeres Sarah Ross gooiden de Schotten het roer om, en met de release van Since I Was Fifteen eindelijk hun rockdroom waar maken. Te klasseren onder The La’s, Calexico en The Bluetones moest je nog weten wie dat zijn, of gewoon Britpop dat lonkt naar de Amerikaanse woestijn. Dus toch een beetje spaghettiwestern…
