Alles in het rood, dachten The Sore Losers toen ze aan dit album begonnen. Tempo, energie, volume en ook de hoes. Op vrijdag 22 oktober ligt hun langverwachte vijfde in de winkelrekken én kan je hem beluisteren op streamingplatforms.
Ja, met opener Tightrope verkopen de Losers ons meteen een dreun van jewelste. Lekker scheurende garagerock met echo’s van zowat alles dat een beetje bekendheid geniet in het genre. Vernieuwend is het niet maar who cares! Het rockt en dat is het belangrijkste.
Voormalige single Yeah Yeah Yeah kennen we intussen. Het nummer drijft op een groezelige baslijn en leunt, qua vibe, nog het meest aan bij The Strokes. De titel wordt ook veelvuldig in de zanglijnen van Jan Straetemans opgenomen waardoor het zo catchy is dat het haast een uptempo schlager wordt (buiten dan het puike gitaarspel gerekend). Geef ons dan maar Heavyweight Champion. Een nummer dat veel vuiler klinkt en veel dichter bij punk aanleunt dan de voorganger.
Met Birds Of A Feather wordt het gaspedaal even losgelaten. Valt vooral op: hoeveel echo er niet op de zang staat en hoe de gitaren schijnbaar tegenstrijdig met elkaar in duel gaan. Bij momenten lijken we ook even naar Bruce Dickinson van Iron Maiden te luisteren. Zelfs de gitaarsolo’s en overgangen bevatten echo’s Maiden. Ongetwijfeld een nummer voor fijnproevers. Amy kennen we al langer. Springt ook het meest in het gehoor als single van het album. Zo aanstekelijk dat je er overdreven lyrisch van kan worden. In gedachten lijkt die Amy ons een geweldig schone madame!
Tijd voor wat rust moeten de heren van The Sore Losers gedacht hebben. Laat ons een Magnum Epos maken. Opnieuw horen we gelijkenissen met Iron Maiden. Pas na twee minuten is het welletjes geweest en worden de RAT- en andere pedalen ingedrukt. Het nummer bevat ook de prachtigste gitaarsolo die we in lange tijden gehoord hebben. Daar tegenover staat dat het nummer soms een samenraapsel lijkt van allerlei riffs die nergens anders in pasten. Het lijkt soms een beetje met haken en ogen aan elkaar te hangen. Tekstueel hoeft het ook niet al te veel diepgang te hebben. Hoe vaak kan een mens don’t need no one schreeuwen…
You Need Some Lovin’ is opnieuw vintage Sore Losers en daar houden we van. Overloadin’ doet ons, op het eerste gehoor, denken aan de opgepompte versie van Iggy Pop’s Passenger. Daarna gaat het wel stevig op zijn eigen weg door. Zanger Jan haalt hier ook minder zijn typische hoge zang boven en we houden wel van die afwisseling. It’s You start met enkele frasen die een beetje kinderlijk aanvoelen, geïmproviseerd op een weinig dynamische riff. Gelukkig barst het nummer daarna open. Mocht er een vierde single uit het album worden getrokken, dan lijkt To The Well ons de gedoodverfde kanshebber. Aanstekelijk, maar wel iets ruwer dan Amy. Bij afsluiter Shareek The Greek dachten we in eerste instantie aan Chequered Love van Kim Wilde. Het blijft echter beperkt bij de intro. Daarna gaat het een heel andere kant op.
Een pluim ook voor de productie die The Sore Losers, na hun buitenlandse avonturen met Dave Cobb, Dolf De Borst en James Petralli, nu in eigen handen namen. De plaat werd gedeeltelijk opgenomen in hun eigen Ultra Elektric Studio, vandaar ook de titel. Om het met een van hun eigen citaten te zeggen: ‘De wereld heeft goeie rockbands nodig!’ Gelukkig zijn The Sore Losers er!
