Lang geleden, toen de eenden nog knorden, zaten we in de zetel in een studio van een vriend aan het station in Kortrijk. Hij wilde ons enkele platen laten horen die in de kroegen die we toentertijd frequenteerden, net een beetje te veel buiten de lijntjes kleurden. Het werden meteen twee langspelers die niet alleen op ons maar op de hele muziekwereld een grote indruk zouden nalaten en veel invloed zouden hebben.
De ene was Grotesque van The Fall, de andere was Y van The Pop Group. We zijn beide bands blijven volgen, tot op heden toe. Van The Fall kan geen nieuw werk meer verschijnen na het overlijden van Mark E. Smith. Van The Pop Group kan dat wel, want bandleider Mark Stewart is nog steeds onder ons.
Na twee albums (Y en For How Much Longer Do We Tolerate Mass Murder) was het al over en uit voor het collectief uit Bristol, al begin Mark Stewart halfweg de jaren 1980 een even eigenzinnige solocarrière. Gareth Sager dook op in Rip, Rig & Panic. Bruce Smith drumde bij New Age Steppers, African Head Charge, The Slits, Singers & Players, Rip, Rig & Panic en Public Image Ltd. Dan Catsis dook op bij Maximum Joy en Glaxo Babies. De ex-leden Simon Undewood (Pigbag) en John Waddington (Playgroup, Maximum Joy) lieten net zo goed hun sporen na.
In 2010 reformeerde The Pop Group zich, al zijn de platen die ze sindsdien maakten minder geniaal dan hun vroeg werk. In 2019 bracht Mute Y opnieuw uit. Stewart en zijn kompanen zagen in die periode Denis Bovell versies brengen van onder meer She Is Beyond Good & Evil’ en 3.38. Hij paste de typische decontructieve manier toe die gebruikelijk is in dub en reggae, stijlen die van in het begin van grote invloed waren op het parcours van The Pop Group.
De hernieuwde kennismaking met hun oude vriend Bovell deed de band besluiten het volledige Y-album in dubvorm te laten her- en bewerken. De nummers staan op de plaat in dezelfde volgorde als hop et origineel, wat de herkenbaarheid ten goede komt. De twee voornoemde nummers, die niet op de oorspronkelijke plaat stonden, werden aan de tracklist toegevoegd.
De nummers blijven herkenbaar en zijn eigenlijk gewoon de tegenhanger van Y. Een ander jasje, dezelfde kwaliteit en net zo (on)toegankelijk als bij het verschijnen in 1979. Een tienerdroom van Mark Stewart komt uit, een dubversie van zijn vroege nummers door zijn held Bovell. We genieten net als Stewart met volle teugen van deze geslaagde herwerkingen. Liefhebbers van om het even welke van eerder genoemde bands kunnen deze plaat zeker smaken.
