The Conformists bestaan al sinds 1996 maar het is pas nu, bij hun vijfde album, dat we deze band uit St. Louis, Missouri voor het eerst horen. Dat komt waarschijnlijk omdat ze zich bewust in de ondergrond schuilhielden, diep in de maïsvelden en striptenten van hun geboortestreek.
Het motto van de band was en is om ugly rock music te maken en de drie leden van de band beschouwen zichzelf als rock failures.
Een aardje naar het vaartje van Steve Albini, die met veel liefde zo weinig mogelijk aan het geluid van de band veranderde. Registreren en klaar.
Mike Benker, zanger tot en met het vorige album Divorce verliet inmiddels het schip maar dat liet het overblijvende trio niet aan hun hart komen. Verder doen en noiserock blijven spelen zoals de scene die al enkele decennia in Chicago produceert, maar dan net een beetje anders.
Repetitief, soms melodieus, een enerverende zanger, een beetje lui want slechts vijf nummers in een klein half uur, soms toegankelijk, meestal complex, hermetisch en gespeeld met een houding van je m’en fou.
Hier en daar intrigeert Midwestless, op andere momenten is het behoorlijk tenenkrullend. Het al wel de bedoeling van het trio zijn om de luisteraar voortdurend uit te dagen en op het verkeerde been te zetten.
Een beetje Shellac soms, Seam in een mindere dag, en bovenal noiserock maar dan net niet straf genoeg om ons bij de les te houden.
FACEBOOK / BANDCAMP / INSTAGRAM
