Sinds 2012 brengt de Amerikaanse singer-songwriter Matt Legard zijn muziek uit als The Colourflies. De line-up van zijn project wisselt altijd waardoor Legard eigenlijk de enige vaste waarde is binnen het project. We zijn het ondertussen gewend geraakt dat je op Shore Dive Records shoegaze of dreampop aantreft, maar dit is toch iets anders, Legard laat zich beïnvloeden door jaren ’90 grunge en slackerrock, ook al heeft hij het zelf over psychedelische shoegaze grunge…
Dertien songs staan er op dit album en die klinken voornamelijk chaotisch en rommelig. Soms lijkt het wel of het drumstel van de trap wordt gegooid in plaats van dat er echt op wordt gespeeld. Alle gitaren worden op een hoop gegooid en door de slechte mix, denk je aan pure low fi-noise. Bovendien vindt Legard het ook nog nodig om zelf de backing te verzorgen waarin hij regelmatig vals zingt.
Er zijn evenwel lichtpuntjes zoals Jellyfood dat doen denken aan een jonge Pavement, maar dat nummer duurt wel bijna zes minuten en in de helft ervan zijn we volledig afgehaakt. Het psychedelische Kasha kon ons ook nog bekoren alsook de 70’s rock van Green Tea My Love Gave Me When She Said Goodbye, maar voor de rest zijn het veel onafgewerkte ideeën die klinken als een derderangsversie van Sonic Youth.
Het is duidelijk dat Legard veel ideeën heeft, maar die moeten niet allemaal in één nummer gestoken worden. De “less is more” aanpak zou voor The Colourflies (en voor de luisteraars) hun oren wonderen doen.
