De gothicrock-/ postpunkband The Black Capes uit Athene is, sinds hun ontstaan in 2016, aan zijn derde album toe. Na All These Monsters (2017), werden ze door het tijdschrift Orkus uitgeroepen tot Band Van De Maand. De leden hadden dan ook wel al wat op hun muzikale cv staan, met ervaring bij bands als Inactive Messiah en Poltergeist. Ook het titelnummer voor de laatste Frankenstein-film (Costas Zappa) is van hun hand.
In 2020 verscheen hun tweede plaat Lullabies for the Dead, die – met een meer traditionele gothsound – op zijn beurt goed onthaald werd. Een vieze pandemie verhinderde de band echter om dat album live te gaan promoten, maar het Griekse viertal aarzelde niet om ondertussen dat derde album op te gaan nemen.
Met Looks Like Death laten frontman Alex S Wamp, bassist Chris (Rusty) Gebhart, Christos Grekas en Thanos Jan tien nummers horen voor vleermuizen en vampieren in de stijl van de Sisters Of Mercy, The Cult, Fields Of The Nephilim… Maar ook die sterke combinatie met de metalinvloeden is helemaal terug, waarmee The Black Capes hetzelfde verleidelijke kantje krijgen als Hell Boulevard, The Awakening en dergelijke. Laten we dat genrelabeltje dus definitief van de band wegtrekken, want dit is meer dan gothrock en postpunk alleen. Grenzen vervagen opnieuw en dáár zijn we uiteraard niet vies van.
De diepe baslijn klinkt meteen (alles) dominerend in Apocalypsis en Alex S Wamps stem gaat bijna even diep mee in het donkere nummer, dat naar het einde toe een spookachtig synth-fluit-toontje laat horen dat ons even volledig afleidt. Niet goed wetend wat met dat laatste aan te vangen, alvast een sterk gothrock-openingsnummer. Ook The Rejects Anthem klinkt melodisch en krachtig in dezelfde stijl.
Maar er zijn dus ook heel wat nummers die zwaarder gitaar- en drumwerk meedragen, zoals Asphyxiate. Een pompend zware baslijn en repetitieve drums laten zich ook gelden in Love Is Love. Een emotioneel diepe, melodieuze zang en een heerlijk gitaarsolo maken dit tot één van de sterkste tracks op het album!
De blazers die Reset openen, deden vermoeden dat het de vreemde eend op het album zou kunnen zijn, maar deze werden – vreemd genoeg, maar naadloos – verwerkt in een postpunksfeertje, met nagalmende vocals. Ook Cruel World drijft op postpunkritmes, voorzien van enkele stevige gitaarriffs.
Als we enkele tracks naast mekaar zetten, lijkt de stem van Wamps schizofrene neigingen te hebben, want die laat zich vanuit een diepvolle hoek horen, maar evengoed met een ruw rauw kantje, dat veel lichter (en naar onze smaak ook verfijnder) klinkt. Zo horen we hem in Looks Like Death een eerder gejaagde metalinslag in zijn vocalen leggen, terwijl de subtiele sci-fi-synth-riedel naast de razende riffs lijkt te bestaan. Forever And Ever laat dan weer het diep uitgesmeerde bastimbre alsook de ruw hogere sferen van Alex’s stem horen.
In Apathy zit een bittersombere ondertoon verweven met synth-accenten op de achtergrond, terwijl klassieke metalriffs de drums volgen. Behoorlijk theatraal wordt afgesloten met The Beast Within, gekleurd door dreigende zang, inslaande riffs en ietwat vreemde synthtoetsen die af en toe opduiken.
Een album met hier en daar wat eigenaardige accentjes. Lik alvast het bloed van de lippen van die vampier die je net kuste, proef vooral zelf hoe dit nieuwe The Black Capes-goedje smaakt en dans door de nacht met Looks Like Death.
Looks Like Death is digitaal, op cd en op zwarte en turquoise vinyl verschenen bij The Council of Bones (U.S.) en Ikaros Records (Europa).
