Na ruim vier jaar radiostilte en introspectie na het alom bejubelde derde album Burn Embrace uit 2020, is het Pools-Britse Telepathy er weer helemaal terug. En hoe! De broers Piotr, Albert en Krystian Turek en Richard Powley laten nu het indrukwekkende Transmissions op de wereld los. Een meesterlijke plaat, vol geweldige gitaarscapes, geweldige groovende riffs, potige percussie, haast onaardse keys en met een slepende, atmosferische sfeerschepping.
Transmissions is een lichtjes eclectisch meesterwerkje, stevig bezwangerd door sludge en postmetal, met ook een vleugje industrial, waarop prachtig gemusiceerd wordt op de erg sterke, verhalende composities die je bij de les houden. Met niet minder dan drie sleuteltracks op een album dat eigenlijk in zijn geheel geniaal te noemen is, met de – al dan niet verhulde – ambitie om een referentie-album te worden. De plaat van het jaar? Misschien! Alvast een kanshebber als het ons vraagt…
Toen Telepathy in 2011 voor het eerst de neus aan het venster stak, viel meteen op hoe dit viertal uit Suffolk hun uiteenlopende muzikale invloeden gaande van Deftones en Tool tot Vangelis, samen met hun passie voor cinema en soundtracks kon blenden in originele, veelal verhalende composities. Jawel met filmische inslag, vaak ook opgesmukt met aparte audio samples. Met 12 areas uit 2014 als eerste wapenfeit.
En nu is dat op Transmissions niet anders, en het bandgeluid wordt hier nog verder uitgepuurd. De genialiteit uit zich volop in sleuteltracks als Oath, Tears in the Fibre en End Tranmission, maar eigenlijk doorheen het hele werkstuk. Transmissions laat zich immers het best beluisteren als één lange meeslepende trip van iets minder dan een uurtje.
Albumopener Oath zet meteen de toon en zuigt je onverbiddelijk in een slepend atmosferisch en apocalyptisch avontuur. Oath is een hemels feest van melancholisch huilende gitaarmuurtjes, strakke riffs, parmantige drums met subtiele keys op de achtergrond. Machtig en overweldigend, lost de compositie je aandacht niet, al dan niet onder je huid kruipend. Organisch vloeit Oath verder in Augury, dat zich als epiloog van voornoemde aankondigt, met mysterieuze keyboards en heerlijk uitwaaierende gitaren terwijl de drums strak klinken. Vanaf de derde minuut lijkt de compositie uit te zullen sterven. Wanneer de quote “The answer lies in the future” weerklinkt, dreigt de boel te ontploffen wat het niet doet, maar wow, die drums en de opgebouwde dreiging.
Knife Edge Effect start met een radio-sample, vreemde geluidjes uit radio-uitzendingen of zelf gecreëerd, toetsen die ons quasi naar de jaren tachtig terug katapulteren terwijl de song zich ontwikkelt als een trage Electronic Body Music-pastiche of/en ode. Met wat fantasie hoor je Ministry in hun beginjaren en ook wel Front 242, terwijl de gitaren zich toch ook weer aankondigen…
Ingenieus hoe Tears in the Fibre zich uit het niets opbouwt tot een weerom heerlijke en apocalyptisch intens slepende compositie, rijk aan verrukkelijke gitaarscapes en sfeer, mooi bijgekruid door de keys en afgewisseld met heerlijk gretig groovende gitaarriffs en killerdrums. In deze compositie is het meerlagig genieten van het gitaarwerk, de melodie spelend, die bekorende riffs, de kamerbrede gitaarscapes doorheen de track. Gaaf hoe het dan zachtjes uitsterft, met keys op het einde en een verstilde radio-sample.
Luisterend naar deze Tears in the Fibre dat ons doet denken aan die eerste keer dat we iets van Mogwai oplegden. En eerlijkheidshalve zit er meer panache en inventiviteit in deze track van Telepathy dan de jongste worp van de genoemde Schotten. Wanneer je Transmissions luistert, voel je je niet bekocht, opener Oath is al meteen een grote verwenbeurt voor liefhebbers van het genre en voor wie instapt. Tears in the Fibre doet daaraan nog een flink indrukwekkend schepje bovenop, zonder enige twijfel onze favoriete compositie op deze boeiende plaat van Telepathy, een kwartier lang puur genot. Zeker voor wie aan boord is, en niét aan boord zijn kan haast niet. Het koninginnenstuk van de plaat!
A Silent Bridge, een korte sfeervolle keyboard-exploratie, gebouwd rond een radiofragment verbindt Tears in the Fibre met de volgende epic – End Transmission – die er ei zo na op aansluit en zich al snel op gang knalt. Wederom geweldig gitaarwerk, wat voller en vuiler nu maar toch ook weer kundig excellerend in atmosferische gitaarscapes, af en toe heerlijk beukend, gelardeerd met vette keys. Just-in-time potige percussie. Spanning wordt opgebouwd en een beklemmend gevoel versmacht je, onverbiddelijk. Geniaal gedaan. End Transmission sterft zachtjes uit met nog wat ingehouden keyboard-tapijtjes op de achtergrond en een radiofragment op de voorgrond; over einde transmissie.
End Transmission had de logische afsluiter van het album kunnen zijn, maar die eer is weggelegd voor het verrassende Home. Zich traag voortslepend met voornamelijk een keyboardtapijt, en dan plots drie minuten ver in de compositie, ingeleid door een sample, ontploffend in een gigantische gitaar-galore om dan minder dan een minuut later ingeruild te worden voor absolute stilte, opnieuw uitgeleid door keyboards en samples. Het lijkt wel of Telepathy nog even kort al hun geweldige kunstjes wilde demonstreren, of de plaat nog even wil samenvatten. Misschien maakt dat Home eerder tot een mooie showcase dan een volwaardige compositie? Geen essentiële track, maar ook geen straf dat de band toch nog even alles uit de kast haalt tot besluit van een prachtige plaat.
Hou die eindejaarslijstjes straks maar in de gaten, deze Transmissions hoort daar zeker in thuis wat ons betreft. Opnieuw een fraaie tour de force van Telepathy, deze vierde worp. Uit op Pelagic Records, en te vinden bij de platenboer en op de gekende streamingplatforms.
