Dertig jaar muziekgeschiedenis veeg je zo maar niet weg. TB Frank zal altijd, en terecht, als de helft van The Neon Judgement gezien worden. Of dit een zegen of een vloek is voor zijn nieuwste project dat hij samen met Baustein oprichtte blijft afwachten.
Zelf weet het new wave-icoon ook maar al te goed dat voor heel wat mensen The Neon Judgement één van de maatstaven zal zijn om het debuut Tock! mee te meten Maar je doet dat beter niet. Uiteraard hoor je datzelfde donker tintje, maar op deze plaat worden heel wat verschillende muzikale wegen bewandeld, en komen ze uiteindelijk op een eigen smoel uit.
Met de eerste single Mother Of Earth (een cover van de klassieker van The Gun Club uit hun mijlpaal Miami) werden we eigenlijk al compleet op het verkeerde been gezet. Donkere duistere pop met een Cave-kantje zo leek het te worden, en hoewel dat voor een paar songs geldt, is het vooral de eigenzinnige elektronica die zijn stempel op dit project zet. Baustein is de man achter de computers, een multi-instrumentalist die de hele wereld zag.
De elektronica-invloeden komen van zowat overal. Zo zitten er new beat-invloeden in Bombies, maar dat is maar voor eventjes, want Margarita klinkt wat als Suicide waardoor dat natuurlijk ook een beetje als The Neon Judgement wordt. Vergeet de nadruk op dat “beetje” niet, en lees het vooral als een compliment.
Alle songs zijn door TB Frank gezongen en dat met zijn typische doorrookte Ian Dury-achtige stem. Net zoals hij dat vroeger ook deed, mag het ook best grappig zijn zoals in Snow White, maar je wordt tegelijkertijd gewurgd door een fantastische gitaarsolo.
Lang geleden dat we nog eens een nummer gehoord hebben met een On-U-Sound-sfeertje. Grijp je kans met Mellow Like 39, dansbare dubreggae met durf. Ook 90’s techno ontdek je erin zoals in het hilarische I Didn’t, terwijl in Cool Moon die liefde voor de donkere country bovendrijft. Hotel Called Hell, zou een titel kunnen zijn die door Johnny Cash werd bedacht, maar hoewel je er dezelfde verbetenheid in terug hoort als bij de man in black, is het een door technobeat gedreven song vol zwart gif.
Tock! is een plaat waar duidelijk is over nagedacht, en met songs die songs zijn. Getuige Fall In Love Now dat de adem van Iggy Pops Nightclubbing uitblaast. Donker, maar net niet te.
Afsluiten doet het duo op het extravagante Do It Do It dat door Manic Youth werd geremixt. Tock! is een levend bewijs dat oude knarren (waarvoor onze excuses) nog verrassend uit de hoek kunnen komen.
