De ‘moeilijke derde’ van Taxiwars is een feit. Een aanzienlijke verbreding van hun sound, meer lucht en ruimte in de composities, het (opnieuw) puike samenspel en een Barman die zichzelf overtreft, leveren hun beste worp op tot hier toe. Artificial Horizon is allesbehalve artificieel, maar organisch, zoekend, met een hart dat heviger bonst dan ooit.
We zijn al meer dan 2 minuten ver in opener Drop Shot als Verheyen zijn sax, heel voorzichtig, een eerste keer laat horen. Het voelt aan als het zachtjes besnuffelen van Barmans steeds dieper klinkende stem. Wat een verschil met de gejaagde opener Fever van het vorige, ook al straffe, gelijknamige, album. En vanaf die eerste saxtonen weet je dat je naar een topplaat aan het luisteren bent, een instant classic.
Want wat er verder volgt is van het beste dat je dit jaar zal horen. Sharp Practice met die pulserende hiphop beat en groovy backings, of The Glare, met die machtige aan Coltrane denkende opener op sax of het stevig om zijn eigen as dansende Infinity Cove, er staan alleen maar topsongs op dit magistrale album en er favorieten uithalen is quasi onmogelijk.
De 4 topmuzikanten vinden zichzelf op deze plaat dus opnieuw uit. Dat uit zich in een prominentere rol voor de subliem op elkaar ingespeelde ritmesectie Nicoals Thys op contrabas en Antoine Pierre op drums. Maar ook het grotere aandeel piano en andere toetsen en Robin Verheyen die spaarzamer en bijgevolg doeltreffender z’n sax laat spreken en een Barman zich volledig gooit, zorgen ervoor dat dit een gelaagde plaat werd die bij elke luisterbeurt nog groeit.
U merkt het, beste lezer, we zijn geen klein beetje fan van dit nieuwe stukje Belgische jazz dat, niet toevallig, uitkomt op het puike label Sdban dat opnieuw van zich laat horen. Absolute must-listen!
