Twee geschoolde gitaristen, Julien Tassin en Patrick Steenaerts, met verdiende sporen in o.a. Kameel, Run Sofa en Yevgueni, bundelen hun snaarkrachten als duo op het album Duality.
Dat we een boon hebben voor grenzeloze virtuoze muzikanten, die toch de ziel verheffen boven het technisch vernuft, zou de regelmatige Luminous Dasher inmiddels al wel begrepen moeten hebben. Twee “covers” en acht eigen composities telt het album. Het merendeel van de hand van Tassin en twee van Steenaerts.
Die covers zijn dan weer twee totaal uiteenlopende composities namelijk Caroline No van Brian Wilson, dat ook het legendarische Pet Sounds album van z’n Beach Boys sierde. En dan de verassing; Gymnopédie No. 1 dat iedereen zou moeten kennen van Erik Satie. Een compositie die oorspronkelijk voor piano geschreven werd en die in handen van dit duo een wel zeer smakelijke eigen versie krijgt, ergens zwevend tussen klassiek en het rollend ’tumbleweed’ van Calexico. De pracht van de melodie wordt evenwel behouden en geëerd.
De eigen composities laveren ook mooi tussen klassiek en wat men ‘pop’ zou kunnen noemen. Zo tapt Compassion uit het minstreel vaatje waar ook Jannes Lathuy zich weleens aan laaft en lost Classico al de verwachtingen in die zo’n titel schept, maar krijgt naar het einde toe nog een noiserock bolwassing waar Lee Ranaldo jaloers op zou zijn. Ook Distorted is licht misleidend. De track vangt aan met mooie tremelo arm (ook wel de scheurpook genoemd) akkoorden die overgaan in gedempte staccato noten van de ene gitaar en twangs van die andere. Pas gaandeweg krijgen ze een lichte ‘distortion’ mee, gitaar 1 geeft dan weerwoord met steeds abstracter wordende flageoletten.
Donkere sfeerschepping is het belangrijkste doel in Chasm. Jan Akkerman komt ons voor de geest bij Für Gerlinde. Folky en met elektrische gitaar klinkt het titelnummer en die frivoliteit kan ons net iets minder bekoren, tot de teneur halverwege wordt omgegooid naar jazz op z’n Bert Dockx maar dan zonder diens ritmische kompanen. De licht dronken dissonantie van Les Pluies Noires vormt dan weer tegengewicht voor de ogenschijnlijk eenvoudige tokkelschoonheid van sluitstuk Azur.
Een boeiend werkstuk voor de avontuurlijk ingestelde muziekaficionado met een voorliefde voor de zes, en in dit specifieke geval twaalf snaren.
Spotify Patrick Steenaerts – Spotify Julien Tassin – Website – Facebook – Instagram
