We willen allemaal geliefd zijn. In alles wat we doen hopen we op erkenning. Sommigen schrijven daar boeken over, SX maakte er een hele plaat over. Het derde album van SX heet Eros, wat uiteraard verwijst naar de Griekse god van de liefde. Voor SX is liefde overal en in alle vormen aanwezig: verlangen, verafgoding, realisme, geven, ontgoocheling, in een zonsopgang, in zwoel dansen maar ook in eenzaamheid en afscheid nemen.
Op de cover staan zangeres Stefanie Callebaut en Benjamin Desmet in een innige omhelzing. Heel goed gekozen want als je je overgeeft aan de muziek, dan vergeet je wat er rondom je gebeurt. Plots ben je sneller met de trein op de bestemming of is die trip met de metro precies wat korter.
We geven eerlijk toe, deze plaat was voor ons geen liefde op het eerste gezicht. Er staan nochtans bijzonder krachtige nummers op. De single Designed/Desire kenden we al en kunnen we blijven beluisteren zonder dat hij gaat vervelen. Een gelijkaardige klik hadden we met Devotion waarin Stefanie eerst zachtjes in ons oor fluistert om dan een prachtige ballade over verafgoding in te zetten. Er waren echter meerdere luisterbeurten nodig vooraleer de schoonheid van het album zich aan ons openbaarde in de rest van de nummers. Deze muziek heeft iets hypnotiserends, maar je moet je er voor openstellen. Na een paar dagen op repeat, hoor je de muziek overal. Zelfs in stilte of als je aan het luisteren bent naar iets anders hoor je bij momenten die eigenzinnige tikketik-tok ritmes en de zalvende stem van Stefanie.
De stem en de koele beats zijn evenzeer verstrengeld als de protagonisten op de coverfoto. Overtuig jezelf en luister eens naar Real life, Gone en Eros. Zelfs na vele luisterbeurten zijn we er niet uit of het nu de stem is die de elektro ondersteunt of omgekeerd. Hoewel er eigenlijk veel variatie in is toch dachten we soms: “Hey, dit hebben we precies al eens gehoord”. Het lijkt alsof bepaalde ritmes terugkomen in de verschillende liedjes. Bedoeld of niet, het werkt.
De stem van Callebaut doet het hem voor ons wel elke keer, vooral als ze laag zingt. Ze doet soms denken aan Grace Jones of Sade of zelfs Kate Bush (in Real Life). Soms gaat ze er wat over. Het einde van Falling, nochtans ook een zeer behoorlijk nummer, wordt zo een beetje ontsierd. Het lijkt haast een oefening om de limieten af te tasten en dat hoefde niet voor ons.
The Dancers is het enige echte dansnummer en zal ons wellicht het langst bijblijven. Voor ons is dit een instant hit waarin het duo aantoont dat ze naast meeslepende, dromerige liedjes ook clubhits in de vingers hebben.
