Hoewel alle leden van het internationale, experimentele noise-/industrialtrio Sulphur Nurse hun eigen projecten hebben, met elk een breed scala aan muzikale neigingen, willen ze met hun nieuwe gezamenlijke project Sulphur Nurse een eigen entiteit creëren. Bij deze vonden Eeli Helin (Lung Knots, Fawn Limbs), Dan Dolby (Catafalque, Mastiff) en Matt Finney (Clawing, It Only Gets Worse) een unieke uitlaatklep om – elk met hun eigen voorkeuren en invloeden – uit hun comfortzone te stappen. En dat leidt tot een erg schurende, sombere, auditieve esthetiek.
“Het centrale idee achter Sulphur Nurse is min of meer van de ene op de andere dag tussen mij en Dan ontstaan, omdat we een tijdje hadden gesproken over de mogelijkheid om samen te werken. We besloten al snel om een nieuwe band te starten in plaats van te proberen een soort puzzel samen te voegen van onze bestaande projecten. We wisselden algemene gedachten over muziek en esthetiek uit en realiseerden ons dat we met vrijwel alles op dezelfde lijn zaten. Het belangrijkste compositieproces voor Roopkund was in enkele dagen voltooid, aangezien een groot deel ervan was gebaseerd op ruistexturen en zelfs improvisatie, waarbij de meeste percussieve elementen ofwel hetzelfde schema volgden of later werden gegenereerd. Ik bracht de verhalen in kaart en schreef ze voor elk nummer, waarna we verder gingen met de vocale opnames. Dat duurde wat langer vooral door het experimenteren met verschillende tonen en ideeën. Misschien konden hier en daar wat spoken words toegevoegd worden en Dan stelde voor om contact op te nemen met Matt, omdat hij daar ervaring mee had. Ik werd overweldigd door de voorbeelden die ik hoorde. Al snel nadat Matt ermee instemde zijn stem voor de band te lenen, wisten we dat hij er permanent in moest worden geïntegreerd. Zo zijn we ontstaan en het vertegenwoordigt min of meer ons grote plan voor de toekomst”, vertelt Eeli Helin.
Roopkund is hun debuutalbum, waarop we acht verontrustend aanstekelijke en ‘kakofone’ tracks horen. Elk nummer met zijn verhaal. Een duister verhaal, want het album bestaat uit een verzameling echte horrorverhalen die meestal draaien om onopgeloste en vaak onverklaarbare (serie)moorden.
Een gekrioel aan ruis ontketend in onmenselijke schreeuwen, vergezeld met zwaar metalen voetstappen van ritmes. A Headless Body In A Cave Near Idaho zet de toon van angst neer, zoals we die maar zelden konden horen.
Even gruizig start Sanguine Clots In The Sewers Of Florence met excentriek repetitieve ritmes, die steeds mechanischer gaan klinken en in een pulserende doffe beat op de achtergrond vergaan in de horror van Venetië.
Het waait door het bedreigend klinkende Fowls Hatching On A Marrow Mound. Het waait de geur van dood. De smaak van terreur. Verklankt in oerschreeuwen van angst, rustig pulserende beats en een meeslepende synthlijn.
De brutaliteit waarmee The Vaults Of Myrrh binnenkomt is intens. Een ruis lijkt als flakkerende vlammen omheen de rauwe vocalen te dansen. Lugubere soundscapes omringen de track, waarin geen enkel detail subtiel lijkt.
Een knappe textuur kenmerkt Thames Running With Limbs Swathed In Burlap met diep zware bastonen, die het ritme leggen over de snerpende achtergrondruis. De brul neem alles over, afgewisseld met mysterieus fluisterende spoken vocals.
In Osseaous Grounds Of Roopkund wordt een walmende kakofonie op ons afgevuurd, waarbij het onderscheid tussen instrumentaal en vocaal niet altijd duidelijk blijft. Afgewisseld met de verhalende woorden klinkt deze track enorm sterk, met een hartkloppend sterk aangegeven percussie.
Alsof nu bijna alles afgestorven is, klinkt Quiet Hum At The Servant Cabin. Het gesjirp van een nog enkele levende klinkt amper door de oorverdovende kreten en de aanvallende percussie. Die percussie sluit het nummer ook doorgedreven sterk als enige overgebleven instrument af.
Trapdoor Gait opent vrij theatraal in hoge elektronische sferen. Zwevend, nagalmend, met hier en daar gegrom en geruis als stoorzender. Eén van de meest abstracte tracks op dit bijzondere album.
Elke track gaat over agressie, maar laat geen agressieve sound horen. Een aanval op de veiligheid, een aantasting van het zijn, want de tracks lijken de omgeving van alle leven te onttrekken met hun geluid.
Je hebt de hel. Je hebt underground. Het geluid van Sulphur Nurse lijkt zich ergens diep onder de oppervlakte van die ondergrondse hel verscholen te hebben. Dat dit de menselijke wereld bereikt, is artistiek hoogstaand en klinkt bevrijdend voor de gedoemden. Dit album is verheerlijking waard, hoewel het om angstaanjagende auditieve scenario’s gaat, die je liever niet meemaakt. Kunst.
Roopkund is digitaal en op cassette verschenen bij Tartarus Records.
